Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ

Η χρονιά που πέρασε σημαδεύτηκε από τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής της ανεργίας και της φτώχειας, από την υλοποίηση των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων συνταγών που επεκτείνονται σε όλη την Ευρώπη, με στόχο την κατάργηση του κοινωνικού κράτους, τη συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων, το ξεπούλημα των δημοσίων αγαθών στους ιδιώτες και τη συγκρότηση μιας Ευρώπης της δημοσιονομικής λιτότητας, του αυταρχισμού και της απαξίωσης της δημοκρατίας. Το 2011 όμως σημαδεύτηκε και από τους μεγαλειώδεις αγώνες των λαών σε όλη την Ευρώπη, από τα εκατομμύρια νέων και εργαζομένων που συγκεντρώθηκαν σε όλες τις ευρωπαϊκές πλατείες διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή σε ένα πιο δημοκρατικό κόσμο. Από τις διαδηλώσεις των συμπολιτών μας στο Σύνταγμα, από τα κινήματα αλληλεγγύης και ανυπακοής που ξεπηδούν σε κάθε γειτονιά, από τις κινήσεις υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών και των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οι νέοι και οι εργαζόμενοι έστειλαν όλη την προηγούμενη περίοδο σαφή μηνύματα. Έριξαν με τους αγώνες τους την κυβέρνηση Παπανδρέου, διεκδικώντας να ακουστεί η φωνή τους και να αποφασίσουν οι ίδιοι για το μέλλον τους. Η επιλογή του μνημονιακού μπλοκ να προχωρήσει στη συγκρότηση μιας τρικομματικής συγκυβέρνησης για να συντρίψει την αγωνιστική διάθεση του λαού και να μην λογοδοτήσει πολιτικά για τις επιλογές του έχει ήδη φτάσει σε αδιέξοδο. Το αδιέξοδο αυτό θα μεγαλώσει την επόμενη περίοδο, όσο δυναμώνουν οι κοινωνικοί αγώνες και όσο αρχίζει να γίνεται πιο ορατή η συγκρότηση ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου αντίστασης και ανατροπής. Η ελπίδα βρίσκεται στους καθημερινούς αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, στη συγκρότηση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας για την απεμπλοκή από τα μνημόνια, την αναδιανομή του πλούτου και την κοινωνική δικαιοσύνη. Για μια άλλη Ευρώπη, απαλλαγμένη από το νεοφιλελευθερισμό και την κυριαρχία των αγορών. Με την πεποίθηση ότι το 2012 μπορεί να είναι μια χρονιά μεγάλων νικηφόρων αγώνων και ανατροπών ο ΣΥΡΙΖΑ εύχεται σε όλους τους συμπολίτες μας υγεία και ευτυχία και υπόσχεται ότι θα βρεθεί στο πλάι των εργαζομένων και της νεολαίας σε όλες τις δύσκολες μάχες της επόμενης περιόδου. To Γραφείο Τύπου

Αλέξης Τσίπρας: Αντίσταση και αλληλεγγύη, τα όπλα της κοινωνίας απέναντι στην κρίση

Οι δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις της πολιτικής του Μνημονίου, μα και η άλλη όψη του νομίσματος, η απάντηση της κοινωνίας, που αντιστέκεται και αναπτύσσει δράσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, αναδείχθηκαν στη χθεσινή επίσκεψη που πραγματοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας στο Πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου στην Αθήνα. Μια συμβολική επίσκεψη κατά την εορταστική περίοδο, που στόχο είχε να “φωτίσει” τη μάχη καθημερινής αλληλεγγύης που δίνουν από το δικό τους πόστο οι Γιατροί του Κόσμου. Έπειτα από την επίσκεψη, τη συνομιλία του με ανθρώπους που καθημερινά δίνουν τη μάχη της αλληλεγγύης, αλλά και με ανθρώπους που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης, ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για μια κοινωνία σε “ελεύθερη πτώση, χωρίς κανένα δίχτυ προστασίας”: Μίλησε για τους περισσότερους από δύο εκατομμύρια ανθρώπους που βρίσκονται στο φάσμα της φτώχειας, όπως ορίζεται με βάση τα επίσημα όρια, για τους χιλιάδες αποκλεισμένους από “αυτό που ονομάζαμε μέχρι πρότινος κοινωνικό κράτος”, και για τους χιλιάδες που δεν έχουν πρόσβαση σε βασικά είδη διατροφής. Έκανε σκληρή κριτική στην ανάλγητη κυβέρνηση και σε όσους αποφάσισαν, όπως είπε, “να οδηγήσουν την κοινωνία στην κόλαση”, επισημαίνοντας ότι, σήμερα που βιώνουμε ανθρωπιστική κρίση, οι υπαίτιοι δεν ενδιαφέρονται να προσφέρουν ούτε στοιχειώδεις παροχές. “Η κυβέρνηση φυσικά δεν ασχολείται με το πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση, το μόνο που την απασχολεί είναι πώς θα παρατείνει για λίγο ακόμα τον βίο της προκειμένου να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο”, ανέφερε για να συμπληρώσει: “Ευτυχώς όμως υπάρχουν πολίτες. Ευτυχώς υπάρχει αυτό το βουβό κύμα αλληλεγγύης”. Αναφερόμενος στις δραστηριότητες των Γιατρών του Κόσμου έκανε λόγο για μια ιδιαίτερα σημαντική δράση, που “στηρίζεται στην προσπάθεια και τη συνδρομή των απλών συμπολιτών”. Αντίσταση στην πολιτική που μας οδήγησε εδώ και αλληλεγγύη είναι λοιπόν οι δύο κατευθύνσεις στις οποίες έδωσε προτεραιότητα ο Αλ. Τσίπρας, στέλνοντας μήνυμα αισιοδοξίας: “Όλοι μαζί, αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα. Η αλληλεγγύη ίσως είναι η μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να έχει η κοινωνία απέναντι σ΄ αυτή την κρίση”. Είπε εξάλλου ότι τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ ήδη στηρίζουν σε όλη την Ελλάδα δίκτυα, δομές και δράσεις αλληλεγγύης "και αυτή θα είναι μία από τις βασικές μας κατευθύνσεις το επόμενο διάστημα”. “Εμείς να ευχαριστήσουμε τον πρόεδρο της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΡΙΖΑ για την επίσκεψη και να τονίσουμε ότι η βοήθεια που παίρνουμε μέσα από τις δομές τους είναι πολύ μεγάλη” δήλωσε από τη μεριά του ο Γιάννης Μουζάλας, γιατρός- μέλος της οργάνωσης, επισημαίνοντας ότι μαζί με την προσφορά "θα συνεχίσουμε να καταγγέλλουμε ότι το έργο των Γιατρών του Κόσμου και το έργο των άλλων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είναι έργο που θα έπρεπε να γίνεται από το κράτος και από τις κρατικές δομές”.

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Αντιμετωπίζοντας την κοινωνική καταστροφή Του Ανδρέα Καρίτζη

Το μέτωπο δεν πρέπει να είναι ο μέσος όρος των δυνάμεων που το αποτελούν, αλλά αντίστροφα, οι απαιτήσεις της καταστροφής που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και η εκπόνηση ενός σχεδίου που αντιστοιχεί σε αυτές θα πρέπει να μετασχηματίσει όλους όσοι αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητά του. Η πίστη και η έμπνευση ότι το μέτωπο είναι σε θέση να επιτύχει κάτι τέτοιο είναι όρος για την επιτυχία του. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια γενικευμένη ταξική επίθεση τρομακτικής έντασης, με καταστροφικά αποτελέσματα για τους λαούς: από την εργασία και το λαϊκό εισόδημα μέχρι τη θεσμική οργάνωση και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Τίποτα πλέον δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η οικοδόμηση ενός μετώπου ανατροπής αυτού του σχεδίου είναι αναγκαία. Λόγω της σφοδρότητας της επίθεσης, στόχος πρέπει να είναι και η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, παρά το γεγονός ότι νιώθουμε ανέτοιμοι μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο. Όμως, η διαμόρφωση ενός τέτοιου μετώπου έχει πολλές διαστάσεις και χρειάζεται επιδεξιότητα. Θα αναφέρω μόνο μερικά σημεία που μπορεί να συμβάλλουν στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. 1. Το μέγεθος της κοινωνικής καταστροφής και η de facto δημοκρατική εκτροπή επιβάλλει ένα μέτωπο τέτοιο ώστε να είναι εργαλείο για την πολιτική δράση σε ένα περιβάλλον όπου οι εκλογές δεν έχουν τον κεντρικό ρόλο που είχαν. Πρέπει να συμβάλλει στην οργάνωση της καθημερινότητας και τους αγώνες του λαού, καθώς εισερχόμαστε σε μια περίοδο αυταρχικού μετασχηματισμού του κράτους. Η ανάληψη της εξουσίας θα εξαρτηθεί περισσότερο από αυτό παρά από την αποτελεσματικότητα κατά την εκλογική αναμέτρηση. 2. Η νέα μεταβατική πολιτική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από στοιχεία όπως α) η διάλυση των παραδοσιακών πολιτικών εκπροσωπήσεων (προϋπάρχει της κρίσης, αλλά σήμερα παίρνει τρομακτικές διαστάσεις) και β) η πλήρης απαξίωση του πολιτικού προσωπικού των αστικών κομμάτων (η κυβέρνηση Παπαδήμου τη διεύρυνε και στον χώρο της δεξιάς). Σε αυτό το πλαίσιο έχω τη γνώμη ότι η συμπόρευση με στελέχη και συλλογικότητες που απομακρύνονται από το ΠΑΣΟΚ δεν έχει την εμβέλεια που θα μπορούσε να ελπίζει κάποιος στη βάση μιας πιο παραδοσιακής ανάλυσης, που δεν λαμβάνει υπόψη την κατάρρευση της πολιτικής αντιπροσώπευσης και επιπλέον εμφανίζει κινδύνους, όπως η μετάγγιση της απαξίωσης. Αυτό δεν σημαίνει ότι το μέτωπο δεν θα περιλαμβάνει και τέτοιες δυνάμεις, μια και δεν υποτιμώ την επικουρική διάσταση μιας τέτοιας συμμετοχής στην επικοινωνία μας με μη αριστερό κόσμο. Ούτε υποτιμώ την ανάγκη να αποτρέψουμε ένα κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο που μας δυσκολεύει. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε καθαρό μυαλό ώστε να διαβλέψουμε ότι αυτή η διάσταση του μετώπου δεν αποτελεί το κρισιμότερο στοιχείο αυτή την περίοδο. Πιο κρίσιμη είναι η ριζοσπαστική αντιπολίτευση που ασκούμε, ο αποτελεσματικός ρόλος του Τσίπρα σε αυτή και η παρουσία μας σε κάθε αντίσταση που αναπτύσσεται. Επίσης, στα κινήματα αντίστασης - με τη δική μας καθοριστική συμβολή - έχει ήδη διαμορφωθεί το έδαφος για μια ευρεία ενότητα αριστερών αλλά και ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων. Συνεπώς, απαιτείται επιδεξιότητα στον τρόπο ανάπτυξης αυτής της επικουρικής διάστασης του μετώπου, χωρίς βεβιασμένες ενέργειες, έτσι ώστε να έχουμε τα όποια οφέλη χωρίς κόστος. 3. Η διεύρυνση της εμβέλειας του χώρου επιβάλλει την ένταση της δουλειάς της αριστεράς που είναι η αποτελεσματική οργάνωση των αγώνων των «από κάτω» και ο μετασχηματισμός των κυρίαρχων ιδεολογικών παραστάσεών τους: το πέρασμα από την εθνική ενότητα στην άρση των διαχωριστικών γραμμών που προκαλεί και στην ανάδειξη της ταξικής φύσης της σύγκρουσης. Αντιθέτως, το «πλατσούρισμα» σε «εθνικές» εκφωνήσεις και στοχεύσεις (ακόμη και όταν ενδύονται με «αντικαπιταλιστική» ρητορεία) ενισχύει ριζοσπαστικές εκδοχές του αστισμού και συνιστά οδό ήττας και για την αριστερά και για τον λαό. Το μέτωπο δεν πρέπει να είναι ο μέσος όρος των δυνάμεων που το αποτελούν, αλλά αντίστροφα, οι απαιτήσεις της καταστροφής που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και η εκπόνηση ενός σχεδίου που αντιστοιχεί σε αυτές θα πρέπει να μετασχηματίσει όλους όσοι αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητά του. Η πίστη και η έμπνευση ότι το μέτωπο είναι σε θέση να επιτύχει κάτι τέτοιο είναι όρος για την επιτυχία του. Με άλλα λόγια, η ανάπτυξη του μετώπου θα υποβοηθηθεί και από μια συζήτηση για το πώς θα αντιμετωπίσει την κοινωνική καταστροφή. Με ποια μεθοδολογία θα ασκήσει εξουσία, με τι εργαλεία θα αντιμετωπίσει τις έκτακτες συνθήκες, σε τι μορφές δημοκρατίας θα στηριχθεί κοκ. Πέρα από ριζοσπαστικά μέτρα με εργαλείο το κράτος (κρατικοποίηση στρατηγικών επιχειρήσεων και τραπεζών κ.ο.κ.) και τη σύνθετη διεθνή στρατηγική που θα ακολουθήσει (διαγραφή χρεών, Ε.Ε. κ.ο.κ.) είναι χρήσιμο να αναπτυχθεί και μια συζήτηση για πολιτικές που έρχονται σε ρήξη με τη λογική του κέρδους ως εργαλεία για την αντιμετώπιση της καταστροφής: π.χ. πολύ σχηματικά εταιρείες κοινωνικής παραγωγής, συνδεδεμένες με τις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις και τα τοπικά συμβούλια καταγραφής και ιεράρχησης των αναγκών θα μας δώσουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε τα ακραία προβλήματα της φτώχειας, της ανεργίας, της ανεπάρκειας της αγροτικής παραγωγής κ.ο.κ. σε ένα εχθρικό διεθνές και εγχώριο περιβάλλον (πάγωμα εξωτερικής χρηματοδότησης, επενδυτική απεργία κ.ο.κ.). Αυτή η διάσταση έχει πολλά πλεονεκτήματα: Η πρακτική αντιμετώπιση των έκτακτων συνθηκών περιορίζει την πολιτικολογία σχετικά με το τι θα κάνουμε ως κυβέρνηση, αφού θέτει ζητήματα τα οποία μπορούν από σήμερα να αρχίσουν να προετοιμάζονται (μετασχηματίζοντας παράλληλα με έμπρακτο τρόπο λαϊκές δυνάμεις προς τα αριστερά). Ενώ δεν απογειωνόμαστε ζητώντας κομμουνισμό αύριο, εντούτοις, για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα άμεσα προβλήματα, ξεκινάμε de facto μια διαδικασία μετάβασης (διεύρυνση της λογικής των αναγκών έναντι της λογικής του κέρδους). Αυτή η στάση δεν αποτελεί κάποιου είδους ιδεολογική προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο μέτωπο, αλλά συνιστά προϊόν της αγωνίας να βρεθεί τρόπος να αντιμετωπιστεί η διάλυση της κοινωνίας και ως τέτοια προτείνεται για διαβούλευση σε όλες τις δυνάμεις του μετώπου. Ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να εμπνεύσει και να στρατεύσει τον πιο κρίσιμο παράγοντα: τον κόσμο της αριστεράς. Πιέζει θετικά το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις της αριστεράς, αφού θέτει επί τάπητος ζητήματα που δεν είναι εύκολο να παρακάμψουν. Σε κάθε περίπτωση δίνουμε τη δυνατότητα στον κόσμο της αριστεράς να υπερβεί διαχωριστικές γραμμές και να στρατευθεί σε ένα σχέδιο στο οποίο αναγνωρίζει τον εαυτό του. Οι δυσκολίες που ανακύπτουν αναφορικά με την επιφυλακτικότητα των αριστερών σε δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η πολυδιάσπαση στον χώρο της αριστεράς παράγονται σε ένα βαθμό από το ότι δεν πιστεύουμε πραγματικά στις δυνάμεις μας. Είναι κρίσιμο να αλλάξουμε αυτή την πεποίθηση και να εκπέμψουμε ότι η αριστερά πιστεύει στον εαυτό της και ξέρει τι κάνει, ότι οι συμμαχίες δεν γίνονται πρόχειρα, αλλά με επίγνωση των ιστορικών προκλήσεων.

Το αστικό πολιτικό σύστημα σε βαθιά κρίση νομιμοποίησης

Η άσκηση της μνημονιακής πολιτικής υπήρξε και συνεχίζει να είναι η μόνη επιλογή για τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου να διαχειριστούν την κρίση κεφαλαιακής υπερσυσσώρευσης και να επιτύχουν το ξεπέρασμά της προς όφελος της επιχειρηματικής εργοδοσίας. Αυτός ο αναγκαστικός για τον αστικό πολιτικό κόσμο «μονόδρομος», εξ αιτίας των καταστρεπτικών κοινωνικών του συνεπειών, επέφερε την κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού (που κατέληξε στον «μνημονιακό μονοκομματισμό»). Έτσι εξέλιπε η δυνατότητα που διέθετε το αστικό οικονομικό και κοινωνικό σύστημα να διαθέτει διαχειριστική εναλλακτική λύση, πάντοτε προφανώς εντός των πλαισίων που όριζε η καπιταλιστική αναπαραγωγή. Κατ’ αυτό τον τρόπο, και με βάση όλες τις διαθέσιμες σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, το ΠΑΣΟΚ κινείται σαφώς κάτω του 20%, ενώ η Ν.Δ. δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει το 30%, έτσι ώστε η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία να απαιτεί τη σύμπραξη και των δύο πυλώνων του αστικού δικομματισμού. Στο ΠΑΣΟΚ παραμένουν ακόμη προσαρτημένα ορισμένα στρώματα της μισθωτής εργασίας που αδυνατούν να αποδεχθούν το οριστικό του διαζύγιο με την πάλαι ποτέ κραταιά σοσιαλδημοκρατία, ενώ στη Ν.Δ. συναθροίζονται εκλογικά οι μικροαστικές τάξεις που (ματαίως) ευελπιστούν σε μια ευνοϊκότερη τροποποίηση των όρων συμμαχίας τους με την αστική τάξη. Ωστόσο, παρά την ένταση της μνημονιακής πολιτικής και την επιχειρούμενη σήμερα συνέχισή της και προέκτασή της σ’ ολόκληρη την τρέχουσα 10ετία του 2010 (που επιφέρει την εισοδηματική αποψίλωση της μισθωτής εργασίας, τη μαζική ανεργία, τη διάλυση της εργατικής τάξης κ.λπ.), το ποθητό αποτέλεσμα της οικονομικής ανάκαμψης σε βραχυχρόνια προοπτική δεν λέει να εμφανισθεί. Από όλα τα αστικά οικονομικά κέντρα προβλέπεται η συνέχιση της ύφεσης και στην επόμενη τριετία (2012-15), και μάλιστα με υψηλούς ρυθμούς. Ακόμη και η «ανάπτυξη με μαζική ανεργία», για την οποία γινόταν λόγος το 2010, δεν φαίνεται στον ορίζοντα, μολονότι αν επιτυγχανόταν κατά κάποιον τρόπο, θα έδινε μιαν ορισμένη νομιμοποίηση στην άσκηση της μνημονιακής πολιτικής («έπιασαν τόπο οι θυσίες»). Από μόνη της η μνημονιακή πολιτική, χωρίς την καταγραφή μιας σοβαρής αναπτυξιακής διαδικασίας (προφανώς με καπιταλιστικούς όρους), δεν αποτελεί διέξοδο για το αστικό κοινωνικό σύστημα. Οι δύο δυνατές εναλλακτικές του αστικού πολιτικού συστήματος Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος που η εικόνα της σημερινής τρικομματικής αστικής συγκυβέρνησης εμφανίζεται τραγελαφική, αν και καθ' όλα αντιλαϊκή και εξοντωτική. Παρ' όλα αυτά το σημερινό συνταγματικό πραξικόπημα της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. - ΛΑΟΣ δεν μπορεί να πάρει παρά ένα τέλος, το αργότερο την ερχόμενη άνοιξη 2012, γιατί διαφορετικά τα ζητήματα θα τεθούν με ριζικά άλλους όρους (λαϊκός αγώνας απέναντι στη συνέχιση της αντιδημοκρατικής εκτροπής). Κατά συνέπεια, δύο είναι οι δυνατές λύσεις του σημερινού πολιτικού αδιεξόδου για τις αστικές δυνάμεις: Είτε η κυβέρνηση του νεο-συντηρητικού μετώπου είτε η επανάληψη του σημερινού σχήματος της «παρά φύσιν»(;) κυβερνητικής τρι-(ή τετρα)-κομματικής συμμαχίας. Στην πρώτη περίπτωση, το σύνολο των νεοσυντηρητικών δυνάμεων, μακράν οποιασδήποτε πλέον λογικής της «λαϊκής δεξιάς», μπορεί αθροιστικά (Ν.Δ., ΛΑΟΣ, ΔΗ.ΣΥ.) να διαμορφώσει μια αυτοδύναμη κυβερνητική πλειοψηφία φτάνοντας οριακά στο 40%, με τη στήριξη των μικροαστικών στρωμάτων, αλλά έχοντας απέναντί της τη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων λαϊκών τάξεων. Μια τέτοια μετωπικά νεο-συντηρητική διακυβέρνηση εμφανίζεται προφανώς ως άκρως αποσταθεροποιητική, στο μέτρο που θα συνεχίσει την πολιτική του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού ολέθρου: ολοσχερείς ιδιωτικοποιήσεις, παραπέρα φοροελαφρύνσεις στις επιχειρήσεις, αποδεκατισμός του δημόσιου τομέα κ.ά. Το σημαντικότερο ωστόσο θα είναι η ένταση των λαϊκών κινητοποιήσεων, που αυτή τη φορά θα συμπαρασύρουν και τον εναπομείναντα εργαζόμενο κόσμο της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ (που θα είναι αναγκασμένο να κινηθεί «αντιπολιτευτικά», όσο κι αν αυτό θα αποτελεί «φαρσοκωμωδία»), ο οποίος κατ’ αυτό τον τρόπο θα στρέφεται ακόμη περισσότερο προς τα αριστερά. Η απόπειρα παρ' όλα αυτά να υπάρχει επιμονή στην αναγκαστική εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής θα γίνεται «διά πυρός και σιδήρου», πράγμα που θα οξύνει τις κοινωνικές αντιδράσεις, οδηγώντας σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις που φοβίζουν το σύστημα της αστικής ταξικής κυριαρχίας. Στη δεύτερη περίπτωση, με την αναπαραγωγή του σημερινού μοντέλου της πολυκομματικής αστικής συγκυβέρνησης, με σαφή «τεχνοκρατική» απόχρωση, που θα περιλαμβάνει οπωσδήποτε τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ενδεχόμενα τα κόμματα - δορυφόρους (ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, πιθανόν τμήμα της ΔΗΜ.ΑΡ.), δεν μπορεί εξίσου να δώσει διέξοδο σε μια «νομιμοποιημένη - σταθεροποιημένη» εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής. Κι αυτό γιατί, μην μπορώντας να τροφοδοτήσει την όποια αναπτυξιακή διαδικασία και επιμένοντας στα ατελεύτητα μέτρα σταθεροποιητικού χαρακτήρα (αλλεπάλληλες περικοπές μισθών και συνεχείς αυξήσεις φόρων), που δεν μπορούν να κινήσουν την «παραγωγική μηχανή» της οικονομίας, θα έχει απέναντί της τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία μισθωτών εργαζομένων και μικροαστικών στρωμάτων, πράγμα που θα ενισχύει την παραπέρα στροφή προς τα αριστερά. Η ενδεχόμενη εφαρμογή εκτενών κατασταλτικών μέτρων, αντί να κατευνάζει και να αδρανοποιεί τις λαϊκές κινηματικές δράσεις, θα τις οξύνει ακόμη περισσότερο, ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο τον κίνδυνο της ανεξέλεγκτης γενικευμένης εξέγερσης. Μνημονιακός μονόδρομος: "Δικτατορική" επιβολή ή αριστερή εναλλαγή Κατά συνέπεια, η συνέχιση του «μονοδρόμου» εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής, στον βαθμό που αδυνατεί εξ αντικειμένου να οδηγήσει σε οικονομική ανάκαμψη μεσοπρόθεσμα και έτσι αναπαράγει συστηματικά την κοινωνική καταστροφή των λαϊκών τάξεων, θα επιφέρει και στις δύο περιπτώσεις - εκδοχές κυβερνητικής διαχείρισης: Πρώτα απ' όλα, τη συνεχή ενίσχυση της στροφής του εργαζόμενου κόσμου (μισθωτών και αυτό-απασχολουμένων) προς τα αριστερά, με αποτέλεσμα να καθιστούν την ελληνική αριστερά, στην πολυμορφία των εκφράσεών της, πλειοψηφική πολιτική δύναμη. Στη συνέχεια, τη σταδιακή αποψίλωση της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. ακόμη περισσότερο από ό,τι μέχρι σήμερα, εφόσον εργαζόμενα στρώματα του πρώτου θα παίρνουν οριστικό διαζύγιο από την παλιότερη σοσιαλδημοκρατική τους εκπροσώπηση, και στο μέτρο που θα διαψεύδονται οι ελπίδες των μικροαστικών μερίδων της δεύτερης για ευνοϊκότερη μεταχείρισή τους από τις δυνάμεις της αστικής τάξης, μια πλήρης διάλυση δηλαδή των κοινωνικών συμμαχιών του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Τέλος, την ενίσχυση της καταγραμμένης ήδη ροπής προς την υιοθέτηση μορφών αντιδημοκρατικών μέτρων και αυταρχικού τρόπου διαχείρισης. Είναι ιστορικά τυχαίο το γεγονός ότι μια τέτοια ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, για να μπορέσει να εφαρμοστεί, χρειάστηκε μια αιμοσταγή δικτατορία στη Χιλή της Λαϊκής Ενότητας (1970-73); Συστηματικές επιχειρήσεις «χημικού πολέμου» των δυνάμεων καταστολής απέναντι στις κινητοποιήσεις του κοινωνικού κινήματος. - Περιορισμοί στην άσκηση δημοκρατικών συνταγματικών δικαιωμάτων κάθε είδους (ποινικοποίηση των δράσεων στις παρελάσεις, συνειδητή απειλή κλεισίματος της «Ελευθεροτυπίας», αποδιάρθρωση των δημόσιων τηλεοπτικών ΜΜΕ κ.λπ.). - Ολόπλευρη ενίσχυση του εκτελεστικού, με μετατροπή του νομοθετικού σε διακοσμητικό σώμα και ρόλο και προσπάθεια πλήρους καθυπόταξης του δικαστικού. - Αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις κάθε μορφής στο επίπεδο της κυβερνητικής διαχείρισης. Το μοναδικό δίπολο που παραμένει πλέον ανοιχτό είναι είτε το εγχείρημα ενός είδους «δικτατορικής» διαχείρισης της εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής σε ένα τοπίο κοινωνικής ερήμωσης, είτε η ανάδειξη της αριστερής εναλλακτική λύσης, ενωτικής, ριζοσπαστικής, κοινοβουλευτικής και κινηματικής, δημοκρατικής, αντικαπιταλιστικής. Τρίτος δρόμος (όπως «αλά Κίρχνερ» στην Αργεντινή, όπου όμως η αριστερά ήταν εντελώς αδύναμη) στη σημερινή συγκυρία δεν μπορεί να υπάρξει.

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Η Αλέκα και ο Σατανάς

Πρώτα η πρόταση για μέτωπο των δυνάμεων που αντιτάσσονται στη σημερινή πολιτική της εξαθλίωσης χαρακτηρίστηκε από την Αλέκα Παπαρήγα ναρκωτικό. Ύστερα πήρε κατά κάποιον τρόπο προαγωγή και αναβαθμίστηκε σε μπλόφα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ναρκωτικό ή μπλόφα, το πολιτικό συμπέρασμα για τη γενική γραμματέα του ΚΚΕ είναι ένα: ύπαγε οπίσω μου Σατανά. Πάντως -ανάγκα και γενικοί γραμματείς πείθονται- η κυρία Παπαρήγα ξεπέρασε τον φράχτη των χαρακτηρισμών για τον ΣΥΡΙΖΑ και στάθηκε λιγάκι επί της ουσίας στο σχετικό ζήτημα. Για να εξηγήσει ότι δεν στέκει σε καμιά περίπτωση η προοπτική ενός μετώπου, επειδή ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς υπάρχουν σοβαρές διαφορές. Όπως διαφορές υπάρχουν και ανάμεσα σε όσους τάσσονται υπέρ της συνεργασίας, της ενότητας -όπως θέλετε πείτε το. Ποια είναι η βασική της ένσταση; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θολούρα, κοινοβουλευτικές αυταπάτες, πιστεύει ότι μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να αλλάξει τα πράγματα υποτιμώντας τη δύναμη των μονοπωλίων, του πολιτικού προσωπικού, του διεθνούς παράγοντα κ.λπ. Ενώ κατά τη γνώμη της ο μόνος ρεαλιστικός στόχος σήμερα είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η αποδέσμευση από την Ε.Ε. - η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία. Αυτό κι αν υποτιμά τη δύναμη του αντιπάλου, αλλά ας πούμε ότι είναι έτσι. Στο κάτω - κάτω η Αλέκα διακινεί τέτοιες απόψεις από χρόνια. Αλλά απαντάει η άποψη αυτή στο αίτημα της συνεργασίας; Ποιος Θεός και ποιος Λένιν έβαλε όρο να μη συνεργάζονται οι κομμουνιστές με τους αμαρτωλούς, με όσους έχουν θολούρα, με όσους έχουν αυταπάτες, με όσους τέλος πάντων δεν έχουν τη δική τους συνέπεια και τη δική τους στρατηγική; Γιατί μέχρι τώρα ξέραμε -και όλη η ιστορία του ΚΚΕ το αποδεικνύει- ότι ακριβώς έχοντας εμπιστοσύνη στη δική τους ιδεολογική υπεροχή και στη συνέπειά τους δεν είχαν κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα το επεδίωκαν, να συνεργάζονται με τέτοιες ακριβώς «ασυνεπείς» δυνάμεις. Και μέσα από τη συνεργασία και τους στόχους να διευρύνουν και τους συμμάχους τους να ωθούν σε μεγαλύτερη συνέπεια και πολιτική αποφασιστικότητα. Τώρα η Αλέκα Παπαρήγα μας τα λέει αλλιώς. Θέλει ο πιθανός σύμμαχος να περάσει πρώτα από εξετάσεις επαναστατικότητας και συμφωνίας επί της στρατηγικής. Αν είναι όμως έτσι, τι χρειάζεται η συνεργασία; Ας φτιάξει ένα Μέτωπο Οπαδών να ξεμπερδεύει...

Τι μπορεί να κάνει ένα γαλάζιο σουτιέν

Της Ζωής Κόκαλου* Χιλιάδες γυναίκες κατέκλυσαν χθες (20.12.2011) την κεντρική πλατεία Ταχρίρ, στο Κάιρο, σε μια πρωτοφανή ακόμα και για την επαναστατημένη Αίγυπτο διαδήλωση γυναικών ενάντια στη στρατιωτική και παραστρατιωτική βία σε γυναίκες και άνδρες. Κεντρικό σύνθημα της διαμαρτυρίας ήταν «Καμιά επανάσταση χωρίς τις γυναίκες», με τα πλακάτ και τα πανό να κατακλύζονται από οργή ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς και να απαιτούν την ανατροπή του. Αφορμή στάθηκαν εικόνες σκληρής κακοποίησης από άνδρες του καθεστώτος που κατέκλυσαν το διαδίκτυο από τις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών, στις οποίες φαίνονται καθαρά άνδρες με στρατιωτική περιβολή και κράνη να χτυπούν με ραβδιά, να κλωτσούν και να γδύνουν γυναίκες μετά από καταδίωξη. Η μαζική προσέλευση των γυναικών, χριστιανών και μουσουλμάνων, ήταν μεγάλη έκπληξη ακόμα και για τις γυναικείες και φεμινιστικές οργανώσεις της Αιγύπτου, που δεν ανέμεναν σύμφωνα με τις αναρτήσεις τους στο twitter περισσότερες από 200-300 γυναίκες. Να υπενθυμίσω ότι τον περασμένο Μάρτη μερικές εκατοντάδες γυναίκες που διοργάνωσαν πορεία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δέχτηκαν επίθεση από άλλους διαδηλωτές, κυρίως μέλη ισλαμιστικών οργανώσεων, και χρειάστηκε να παρέμβει ο στρατός για να «προστατεύσει» τις διαδηλώτριες. Τότε η στρατιωτική ηγεσία κρατούσε ακόμα για τον εαυτό της τον ρόλο της ειρηνοποιού δύναμης. 17 γυναίκες συνελήφθησαν εκείνη την ημέρα και στα κρατητήρια που είχαν διαμορφωθεί στο περίφημο αρχαιολογικό μουσείο του Καΐρου, εκτός από ξυλοδαρμούς, υπέστησαν την υποτιθέμενη ψευδοϊατρική εξέταση ελέγχου παρθενίας, η οποία έχει χαρακτηριστεί από ανθρωπιστικές οργανώσεις και τη Διεθνή Αμνηστία ως μέθοδος βασανισμού. Είχαν δε απειληθεί ότι εφόσον δεν συναινέσουν στη διεξαγωγή της εξέτασης θα διωχθούν ως ιερόδουλες. Οι εξετάσεις διεξήχθησαν, σύμφωνα με τη μαρτυρία της μοναδικής γυναίκας που το κατήγγειλε, υπό συνθήκες βασανισμού, όχι από ιατρικό προσωπικό, σε χώρο, που άλλοι στρατιώτες είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθούν και να τραβούν φωτογραφίες και βίντεο με τα κινητά τους τηλέφωνα. Αφορμή ωστόσο που ξεχείλισε το ποτήρι για τις γυναίκες στάθηκε το περιστατικό που συνέβη την Κυριακή, όταν νεαρή γυναίκα καταδιώχθηκε με τον συνοδό της, ρίχτηκε στο έδαφος, ποδοπατήθηκε και χτυπήθηκε άσχημα από ομάδα στρατιωτικών στην οποία συμμετείχαν και παραστρατιωτικοί με αμφίεση παραλλαγής και πολιτικά κράνη. Στη συνέχεια και καθώς δεχόταν χτυπήματα από ραβδιά και κλωτσιές προσπάθησαν να τη σύρουν προς τις γραμμές τους και στην προσπάθειά τους αυτή τής αφαίρεσαν την abaya που φορούσε αποκαλύπτοντας το εσώρουχό της, ένα γαλάζιο σουτιέν. Στη συνέχεια ένας παραστρατιωτικός πήδηξε με μανία, πατώντας και κλωτσώντας το στήθος της, ενώ ένας στρατιώτης συνέχισε να την τραβάει στο έδαφος προσπαθώντας ταυτόχρονα να καλύψει τη γύμνια της. Μερικά μέτρα πιο 'κεί ο συνοδός της, ο νεαρός δημοσιογράφος Hassan Shahin, δεχόταν επίσης άγρια κακοποίηση. Δυο γυναίκες με abaya και ένας άνδρας που έσπευσαν να τον βοηθήσουν κατέληξαν επίσης στο έδαφος άγρια κακοποιημένοι. Η νεαρή γυναίκα, που δεν θέλει να αποκαλυφθούν τα στοιχεία της από τον φόβο του στίγματος που ακολουθεί τις γυναίκες μετά από τέτοια περιστατικά, άρχισε να αποκαλείται «το κορίτσι με το γαλάζιο σουτιέν» και οι εικόνες και το βίντεο από το περιστατικό - ένα ανάμεσα στα χιλιάδες των τελευταίων ημερών που μετράνε πάνω από 12 νεκρούς από αληθινά πυρά - έκανε τον γύρο του κόσμου. Ο στρατός άρχισε να δέχεται επικρίσεις για την επίθεση στη γυναίκα τόσο από προοδευτικές πηγές όσο και από συντηρητικές. Βέβαια δεν έλειψαν οι φωνές από εκπροσώπους των συντηρητικών ισλαμιστών, όπως ο «σεΐχης» Khaled el-Gendy, ο οποίος δήλωσε ότι το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει να απασχολεί την κοινή γνώμη είναι το «τι ήθελε αυτή η γυναίκα έξω στον δρόμο εξαρχής και ποιος της έδωσε άδεια να είναι εκεί». Ωστόσο οι γυναίκες που βγήκαν στους δρόμους χθες το μεσημέρι, σε μια πορεία που κράτησε μέχρι αργά το βράδυ, ήταν εκεί για να υψώσουν τη φωνή τους απέναντι τόσο στη βία του καθεστώτος, όσο και σε αυτό που διαφαίνεται να γίνεται μετά τις εκλογές στην πολιτική ζωή της Αιγύπτου: καμιά γυναίκα δεν συμμετείχε στη μεταβατική κυβέρνηση, ελάχιστες ήταν υποψήφιες στις εκλογές και δύο μόνο εκλέχθηκαν μετά τον πρώτο γύρο. Και επίσης να διαψεύσει εκείνους που υποστηρίζουν ότι όσοι και όσες συμμετέχουν στις διαδηλώσεις είναι «βάνδαλοι, χούλιγκαν και εμπρηστές». (Σας θυμίζει τίποτα;). Εντύπωση προκάλεσαν επίσης ο παλμός και η ένταση των συνθημάτων, τα έξυπνα ευρήματα στα συνθήματα και η αλληλεγγύη των ανδρών διαδηλωτών που έκαναν ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από την πορεία δείχνοντας την αλληλεγγύη τους. Όταν η πορεία έφτασε κοντά στα κυβερνητικά κτήρια, από τις οροφές των οποίων παραστρατιωτικοί χτυπούσαν τις τελευταίες μέρες διαδηλωτές και διαδηλώτριες με πέτρες και πλαστικές σφαίρες στοχεύοντας στα μάτια, οι γυναίκες φώναξαν: «Πού είναι οι στρατηγοί; Οι γυναίκες της Αιγύπτου είναι εδώ!» καθώς «Κι αν με σύρουν και αν με ξεγυμνώσουν, το αίμα των αδελφών μου θα με καλύψει». Την ίδια στιγμή στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη συγκεντρώσεις αλληλεγγύης οργανώθηκαν από Ισπανίδες indignandores και αναμεταδίδονταν στην Ταχρίρ μέσω των κοινωνικών δικτύων (#womenmarch), ενώ σε άλλες αραβικές χώρες οι χρήστριες άλλαζαν τα avatar τους σε ένδειξη συμπαράστασης προσθέτοντας ένα γαλάζιο σουτιέν στις φωτογραφίες τους. Ενδεχομένως αυτή να είναι η μεγαλύτερη γυναικεία διαδήλωση στην Αίγυπτο από το 1919, τότε που οι γυναίκες είχαν βγει στον δρόμο κατά της βρετανικής κατοχής, και πρακτικά επαναφέρει τη γυναικεία φωνή στο πολιτικό προσκήνιο μετά την ήττα που δέχτηκε το γυναικείο κίνημα στις 8 του Μάρτη. Συμμετείχαν γυναίκες όχι μόνο φεμινιστικών ή προοδευτικών απόψεων, αλλά και νοικοκυρές που πρώτη φορά βγήκαν σε διαμαρτυρίες, πολλές χριστιανές, αλλά οι περισσότερες μουσουλμάνες με καλυμμένα τα κεφάλια, ακόμα και μερικές με niqab. Ήρθε επίσης ως απάντηση στη διαφαινόμενη νίκη των ισλαμιστικών κομμάτων, ενώ η αίσθηση που άφησε ήταν εξαιρετικά ελπιδοφόρα και γέννησε καινούργιες προσδοκίες για τις γυναίκες στις υπόλοιπες αραβικές χώρες. *Η Ζωή Κόκαλου είναι μέλος της Φεμινιστικής Πρωτοβουλίας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Τα Χριστούγεννα του αντάρτη

Του Χρήστου Τσιγκούλη Είχε απλωθεί σε πολλά μέρη ο εμφύλιος πόλεμος. Οι εξεγερμένοι αντάρτες έλεγχαν μεγάλες περιοχές. Λόγω του χειμώνα οι μάχες είχαν λιγοστέψει και οι αντιμαχόμενοι είχαν την ευκαιρία να ξεκουραστούν και να ανασυντάξουν τις δυνάμεις για τις επόμενες συγκρούσεις που σχεδίαζαν. Η μονάδα με διοικητή τον Καπετάν Αυγερινό είχε στρατοπεδέψει στο μικρό χωριό της Λυγαριάς, που ήταν σφηνωμένο στη δασωμένη πλαγιά του μακεδονίτικου βουνού, που έβλεπε πανοραμικά όλη την ανταρτοκρατούμενη περιοχή. Οι αντάρτες είχαν την ευκαιρία, εκτός της ανάπαυλας, να εξοντώσουν και τις ψείρες, που ήταν καθημερινό μαρτύριο, με καθαρά πανιά χωμένα στις μασχάλες και στον σβέρκο που τα τίναζαν στο ζεματιστό νερό. Η ψείρα ήταν ο δεύτερος αντίπαλος των μαχητών και ήταν σχεδόν ανίκητος. Όλη τη νύχτα ο Καπετάνιος ήταν ξύπνιος, εκτός από ελάχιστα δευτερόλεπτα που έκλεβε λίγο ύπνο, κοίταζε έξω τη σκοτεινή νύχτα απ' το μικρό παράθυρο της αχυροκαλύβας και, μόλις έφεξε, βγήκε να κάνει μια γενική επιθεώρηση, από ένστικτο προφύλαξης απ' το απρόβλεπτο κακό και τις κρυμμένες ιδιοτροπίες της καινούριας ημέρας. Ήταν στα μέσα του Δεκέμβρη, υγρά και μουσκεμένα όλα γύρω του. Δύο γριές, σκιές του μαύρου, πήγαιναν στο νεκροταφείο. Άλλη μία έκραζε τις κότες δίπλα στο φράχτη... πουλ... πουλ... πουλ, για να την περικυκλώσουν σε λίγο τα πετεινά, ζωηρά, πολύχρωμα, ορεξάτα και προπαντός ανυποψίαστα για τον πόλεμο και τον φονικό θρίαμβο των πολυβόλων. "Να χαμε κι εμείς λίγο απ' την ανεμελιά τους..." σκέφτηκε ο Καπετάνιος. "Σήμερα είμαστε... αύριο δεν ξέρεις και μέχρι να νικήσουμε τους φασίστες έχουμε πολύ δρόμο και θα χρειαστούμε χιλιάδες έμψυχο υλικό. Ο Δεκέμβρης με τη χειμερινή του ανακωχή είναι ευκαιρία να επιστρατεύσουμε κόσμο". Λίγοι από τους μαχητές της μονάδας του γνώριζαν ότι το πραγματικό όνομα του Καπετάν Αυγερινού ήταν Θωμάς Νικολαΐδης και κανείς άλλος δεν ήξερε λεπτομέρειες για τη ζωή του και πώς αυτές διαμόρφωσαν τον σκληρό του χαρακτήρα. Παιδί της ορφάνιας, με μια ασθενική μητέρα που δούλευε εργάτρια στα καπνά, με άλλα δύο αδέρφια που τα είχε δώσει για υιοθεσία σε κάποιους άγνωστους μετά τον θάνατο του πατέρα, ο Θωμάς, ένα ασθενικό κορμί, ψηλό, με ραχίτη από άγνωστη αιτία, άγρια χαρακτηριστικά στο πρόσωπο, ένα σύνολο εμφανισιακό που θύμιζε ικεσία για κατανόηση, για μια ζωή κουρελιασμένη γεμάτη στερήσεις, προσβολές, όνειρα φυγής και εκδίκησης για την κοινωνική φυλακή του χωριού. Ο πρώτος φασισμός που έζησε ήταν της παιδικής βαρβαρότητας των συνομηλίκων στο σχολείο και στα μεταξύ τους παιχνίδια. Εντελώς αδιάκριτα τον κορόιδευαν τα παιδιά, το ανέχονταν και οι γονείς τους σαν να ξαλάφρωναν με τον πόνο ψυχής του άλλου και ο μικρός Θωμάς είχε καταλήξει στην πρώτη φιλοσοφική διαπίστωση ότι οι χειρότεροι εχθροί των φτωχών είναι οι άλλοι φτωχοί. Σχεδόν είχε αποδεχθεί τη θέση του περιθωριακού απέναντι στην άλλη όχθη κι όταν έγινε δεκαέξι χρόνων ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε μαχητικός αντίπαλος στην αλήθεια των άλλων. Ήταν η δικτατορία του Μεταξά, όταν αρνήθηκε να ενταχθεί στην Εθνική Οργάνωση Νέων, λέγοντας τι δουλειά έχω εγώ με τ’αφεντικά και το βασιλιά... Το πλήρωσε με κάποιους μήνες φυλακή, βγήκε, δούλεψε χαμάλης στη Θεσσαλονίκη και γνώρισε κι άλλους σαν κι αυτόν, ένιωσε για λίγο την αλληλοεκτίμηση, ώσπου τον ξανασυνέλαβαν, για να βγει απ' τη φυλακή μόλις άρχισε η εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα. Κατόρθωσε να δραπετεύσει και να γίνει αντάρτης του ΕΛΑΣ. Τέσσερα χρόνια είδε κι έπαθε πολλά ο ίδιος. Είδε τον θάνατο και το ανθρώπινο δράμα σε χίλιες μορφές. Κοιμήθηκε με νεκρούς γύρω του, τραυματίστηκε τρεις φορές, νοστάλγησε τον θάνατο, ξανασυνερχόταν, άρχιζε πάλι τις μάχες, τους σκοτωμούς, την ικανοποίηση της εκδίκησης, όχι μονάχα προς τους κατακτητές, αλλά και προς την παιδική του δυστυχία και τη σκληρότητα των ανθρώπων. Όσα κι αν είχε πάθει όμως δεν μπόρεσαν να λιγοστέψουν το αίσθημα της ελευθερίας που ένιωθε στο βουνό και την περηφάνια ότι έγινε κάτι σημαντικό, ένας βαθμοφόρος επαναστάτης που δεν υπέκυψε σε πειρασμούς λιποψυχίας, εγκατάλειψης και ωφελημάτων από τον συμβιβασμό με τους εχθρούς, όπως άλλοι. Αγύριστο κεφάλι τον αποκαλούσε ένας μπάρμπας του με διασυνδέσεις στους φιλοβασιλικούς κύκλους. Μονάχα η μάνα του τον καμάρωνε κρυφά για την εξέλιξή του, που έγινε εκδικητής και της δικής της σκλαβιάς. Όταν τελείωσε η κατοχή απ' τους Γερμανοϊταλούς, ακολούθησε η άλλη με τους Αγγλοαμερικάνους κι ο λοχαγός τους ΕΛΑΣ Καπετάν Αυγερινός δεν ένιωσε την ελευθερία που ήθελε, δεν παρέδωσε το όπλο του όπως τόσες χιλιάδες άλλοι. Τον έπιασαν, τον βασάνισαν, δεν ομολόγησε, είχε συσσωρευθεί μέσα του τόσο μίσος που τον έκανε παντοδύναμο, κι ας ήταν από μικρός ασθενική κράση. Ώσπου ηρθε η ευλογημένη ώρα και ξαναβγήκε στο βουνό μαζί με δέκα άλλους της περιοχής κι έγινε ξανά ο Καπετάν Αυγερινός, το φόβητρο κι ο μύθος του αλύγιστου πολεμιστή που είχε από χρόνια χάσει τον οίκτο και τη συγκίνηση για τους άλλους. Επιστρέφοντας απ' την επιθεώρηση της σκοπιάς πάνω στο ύψωμα, δίπλα στο εικονοστάσι, την ώρα που ανέτειλε ο χλωμός ήλιος μέσα απ' την αντάρα, βρήκε έξω από το αρχηγείο του πέντε νέους να τον περιμένουν. Δίπλα τους στεκόταν ο οπλισμένος φρουρός. Μαζί με τον χαιρετισμό ο ατημέλητος αντάρτης ενημέρωσε τον Καπετάνιο για την παρουσία των πέντε νέων, δύο άντρες και τρεις κοπέλες, που ήρθαν να καταταγούν στον Δημοκρατικό Στρατό. Αγέλαστος ο Καπετάνιος τους κοίταξε, είπε ένα "καλώς ήρθατε" και έναν-έναν τους καλούσε στο πρόχειρο γραφείο για κάποιες ερωτήσεις κατατοπιστικές για το ποιόν και την καταλληλότητα του καθενός. Όταν έφτασε η σειρά της δεύτερης κοπέλας, εκείνος την κοίταξε με προσοχή και ύστερα είπε "Εσύ δεν κάνεις για αντάρτης". Στην απορία της κοπέλας απάντησε κοφτά: "Να μη ρωτάς πολλά, δεν είναι για σένα ο πόλεμος, σε διατάζω να ξαναγυρίσεις στο σπίτι σου". Την έλεγαν Σοφία. Βγήκε στην είσοδο ωχρή και θλιμμένη, δακρυσμένη και με θυμό που θα κρατούσε αρκετά χρόνια μετά για να συγχωρήσει αυτή την απόρριψη και για την ταπείνωση σαν άχρηστη μπροστά στους άλλους της συντροφιάς. Ήταν από οικογένεια που δεν έλαβε μέρος στο δημοψήφισμα του '46. Ο Καπετάνιος διέταξε δύο μαχητές να τη συνοδεύσουν μέχρι τα όρια του χωριού της. Ύστερα, όρθιος στο μικρό παράθυρο με το κοτετσόσυρμα, την έβλεπε να απομακρύνεται. Έδειχνε ήρεμος και για πρώτη φορά να τον αγγίζει μία ξεχασμένη της χαμηλής ζωής συμπόνια και μάλιστα για μια γυναίκα που στα παιδικά του βιώματα τα κορίτσια τον πλήγωναν περισσότερο με την ειρωνική τους περιφρόνηση. Όμως η Σοφία, εκείνο το ντελικάτο, αγαλματένιο παράστημα της συστολής, της αγνότητας και το πρόσωπο ενσάρκωσης της αθωότητας και της καλοσύνης ήταν, ή έτσι την είδε, ένα σπάνιας ομορφιάς πλάσμα. Ήταν μια ζωγραφιά, μια αρχαία κόρη που όλοι οι Θεοί νόμιζες πως κέντησαν την ύπαρξή της. Ξαφνιάστηκε ακόμα κι ο ίδιος ο Καπετάνιος γι’αυτό το μαγικό όνειρο, κάτω από το σκούρο πολυφορεμένο παλτό που τον θάμπωσε. Παράλληλα ήταν πρώτη φορά, σαν να έβλεπε όλο το περιεχόμενο της ιδεολογίας του στην ομορφιά, ήταν το νόημα της ζωής που πολεμούσε να πραγματοποιήσει. Ήταν μια άλλη άγραφη πίστη εκείνο το κορίτσι και γι’αυτό δεν έπρεπε να την αγγίξει η τυφλή ορμή των ανθρώπων, να μην την τσαλακώσει καμιά αντρική βαρβαρότητα του πόθου και προπαντός να μην την κουρελιάσει ο πόλεμος. Μα είναι δυνατόν, σκέφτηκε, μια σφαίρα να αφαιρέσει τόση ομορφιά, που χρειάστηκε δεκαοχτώ χρόνια ζωής για να ολοκληρωθεί... Η κοπέλα έπρεπε να ζήσει. Αυτός ήταν και είναι ο προορισμός των λουλουδιών, να στολίζουν το κάδρο της ζωής και όχι κάποιον πρόχειρο τάφο στην ερημιά των βουνών. Η κοπέλα ποτέ δεν μπόρεσε, όπως και οι άλλες δύο, να ανακαλύψει τις κρυφές σκέψεις του Καπετάνιου. Άλλωστε δεν θα πίστευαν στην ιδέα που είχε για την ομορφιά. Αυτό συμβαίνει στην ψυχή των κοριτσιών σχετικά με το τι είναι όμορφο και τι δεν είναι στην ύπαρξή τους. Ανήμερα των Χριστουγέννων ο Καπετάν Αυγερινός σκοτώθηκε στη μάχη της Βασιλίτσας και μέχρι εκείνη την ώρα ένιωθε δικαιωμένος για μια απόφαση που την έζησε σαν ένα πρώτο μελτέμι αγάπης, ένα δώρο γιορτινό στον εαυτό του, το πιο μεγάλο παράσημο της ανδρείας.

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Ανακοίνωση Νεολαίας Συνασπισμού: Καμία αύξηση της στρατιωτικής θητείας

Ο σχεδιασμός για την αύξηση της στρατιωτικής θητείας από την κυβέρνηση σωτηρίας του μνημονίου, μετά από πρόταση του ΓΕΕΘΑ στην επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής, αποτελεί άλλη μία πολιτική επιλογή καταστολής των δικαιωμάτων της νεολαίας.Ο στόχος τους είναι διπλός. Απο τη μία, επιχειρείται η πλασματική μείωση της ανεργίας που καλπάζει και για τους νέους έχει αγγίξει το 44%. Από την άλλη,στόχο αποτελεί η πειθάρχηση των νέων ανθρώπων σε συνθήκες συρρίκνωσης της δημοκρατίας και περιστολής των μορφωτικών και εργασιακών τους δικαιωμάτων σφραγίζεται με την στρατιωτική πειθαρχία και την ιδεολογική επιβολή της κουλτούρας της εθνικής συνοχής. Μάλιστα, η πρόταση του Π. Ευθυμίου για 18μηνη στρατιωτική θητεία δίχνει περίτρανα τις προθέσεις των κυβερνώντων. Την ίδια στιγμή που οι στρατιωτικές δαπάνες παραμένουν σε υψηλά επίπεδα και οι ελληνικές κυβερνήσεις συνεχίζουν να συμμετέχουν ενεργά στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ, οι εργαζόμενοι και η νεολαία έρχονται αντιμέτωποι με την ανάλγητη ταξική πολιτική των μνημονιακών κυβερνήσεων, τη φτώχεια, την ανεργία και την αβεβαιότητα. Τα δικαιώματα της νεολαίας δεν διαπραγατεύονται. Ως Νεολαία Συνασπισμού ξεκαθαρίζουμε πως θα αγωνιστούμε με κάθε τρόπο για να μην αυξηθεί η στρατιωτική θητεία. Ενάντια στην πειθάρχηση και την εθνική συναίνεση η νεολαία θα βρεθεί στους δρόμους διεκδικώντας τα δικαιώματα της. Το Γραφείο Τύπου 21/12/11

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Ψήφισμα του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού για τον αγώνα των εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία

Για πάνω από ενάμιση μήνα,οι απεργοί εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας δίνουν έναν αγώνα αυτοθυσίας και αξιοπρέπειας,για το δικαίωμα τους στη μόνιμη και σταθερή εργασία κόντρα στους σχεδιασμούς της εργοδοσίας Μάνεση για θέσπιση της εκ περιτροπής εργασίας και την εξίσωση των μισθών στο επίπεδο των 500 ευρώ. Η στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού και του πολιτικού του προσωπικού είναι αυτή που επιτρέπει στον κάθε θρασύτατο εργοδότη σαν τον Μάνεση να απειλεί,να τρομοκρατεί και να απολύει όλους όσους αντιστέκονται στα σχέδια που στοχεύουν στην αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου εις βάρος του κόσμου της εργασίας. Παρά τις 50 απολύσεις και το όργιο εργοδοτικής τρομοκρατίας,οι απεργοί εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας συνεχίζουν αλύγιστοι τον αγώνα τους.Δίπλα τους έχουν ένα τεράστιο κίνημα υποστήριξης από σωματεία,συλλογικότητες,λαικές συνελεύσεις,φοιτητικούς συλλόγους και σχολεία που με τις δωρεές τους σε χρήματα και τρόφιμα δίνουν υλική υπόσταση στην έννοια της ταξικής αλληλεγγύης. Το Κεντρικό Συμβούλιο της Νεολαίας Συνασπισμού χαιρετίζει τον αγώνα των απεργών εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας,εκφράζοντας την αλληλεγγύη αλλά και το θαυμασμό μας για τη δύναμη και το θάρρος που δείχνουν. Το δυνάμωμα της αλληλεγγύης και υποστήριξης της απεργίας των χαλυβουργών είναι όρος νίκης για τον αγώνα τους.Ο αγώνας των χαλυβουργών είναι κάτι πολύ περισσότερο από επιμέρους διεκδικήσεις ενός σωματείου.Είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας. Νίκη στον αγώνα των απεργών εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία. Το Κεντρικό Συμβούλιο της Νεολαίας Συνασπισμού Αθήνα,17 Δεκέμβρη 2011

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Πλήθος κόσμου στην πρώτη πορεία ανέργων στην Αθήνα!

Με μεγάλη συμμετοχή πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης (15/12) η πρώτη πορεία ανέργων στο κέντρο της Αθήνας. Με κεντρικό σύνθημα «Δουλειά για όλους-Ταμείο ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις για όλους τους ανέργους» πάνω από 1.500 άνεργοι και επισφαλώς εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος και πορεύτηκαν μέσω της Πανεπιστημίου στο υπουργείο Εργασίας στην Πειραιώς και από εκεί στην πλατεία Κλαυθμώνος. Η πορεία ήταν δυναμική, ενώ κυριάρχησαν τα συνθήματα: «Κάτω οι απολύσεις και η τρομοκρατία, νίκη στους εργάτες στη χαλυβουργία», «Ούτε ελαστική, ούτε ανεργία, θέλουμε για όλους σταθερή εργασία», «Να βγουν στην ανεργία κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ», «Άνεργοι-Επισφαλείς αυτοοργανωνόμαστε και αντιστεκόμαστε μαζί». Όλοι μαζί οι άνεργοι και οι άνεργες αγωνιζόμαστε για: -Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Μείωση του εργάσιμου χρόνου, χωρίς μείωση των αποδοχών. -Επίδομα ανεργίας, για όλο το διάστημα της ανεργίας, στους άνεργους και υποαπασχολούμενους, που να καλύπτει όλες τις ανάγκες μας, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια. -Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που ελαστικοποιούν τις εργασιακές σχέσεις, απελευθερώνουν τις απολύσεις, καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις και το βασικό μισθό. -Δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων του ιδιοκτήτη της εταιρίας που πτωχεύει ή κλείνει. -Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλων των ανέργων, κατάργηση του ορίου των ενσήμων για την σφράγιση των βιβλιαρίων -Ελεύθερη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, ελεύθερη πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά γνώσης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού. -Να μην περάσουν οι εκβιασμοί των απολύσεων του κράτους και των εργοδοτών. Μεταξύ των συλλογικοτήτων που πλαισίωσαν την πρώτη πορεία ανέργων: το Δίκτυο Επισφαλώς Εργαζομένων-Ανέργων, η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ανέργων (ΣΩ.ΒΑ) , η Συνέλευση Ανέργων του Σωματείου Μισθωτών-Τεχνικών, η Πρωτοβουλία Ανέργων Περιστερίου, η Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης, η Ροσινάντε και ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου.

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Ανακοίνωση του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΝ για την έκθεση του ΔΝΤ

Η έκθεση του ΔΝΤ για την πορεία της μνημονιακής πολιτικής στην Ελλάδα είναι ενδεικτική ότι παρά την αλλαγή προσώπου στην πρωθυπουργία και κομμάτων στην κυβέρνηση, το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας είναι προδιαγεγραμμένο όσο συνεχίζεται αυτή πολιτική. Η μεγαλύτερη ύφεση που διαβλέπει το ΔΝΤ για το 2011 (-6%) και το 2012 (-3%) δεν είναι αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων, αλλά άμεση συνέπεια της εντεινόμενης πολιτικής λιτότητας. Η πρωτοφανής μείωση των μισθών και των συντάξεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, η φοροεπιδρομή με κάθε δυνατό τρόπο και το ξήλωμα κάθε μορφής κοινωνικού κράτους έχουν οδηγήσει την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων στα πιο χαμηλά επίπεδα. Η οικονομική δραστηριότητα έχει παγώσει και η ανεργία έχει εκτιναχθεί, με αποτέλεσμα το δημοσιονομικό έλλειμμα να μην μειώνεται και το δημόσιο χρέος να αυξάνεται. Η ομολογία της αποτυχίας της μνημονιακής πολιτικής από τους ίδιους τους σχεδιαστές της δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται. Για την ακρίβεια λαμβάνει χώρα σε κάθε επίσημη έκθεσή τους! Το εξωφρενικό όμως είναι ότι κάθε φορά που ομολογούν την αποτυχία τους, προτείνουν ακόμα σκληρότερη εφαρμογή της πολιτικής που έχει αποτύχει. Τα νέα μέτρα ύψους 25 δις ευρώ (11,5% του ΑΕΠ) για την περίοδο 2012-2015, θα εντείνουν την κοινωνική αποδόμηση και θα οδηγήσουν την ελληνική οικονομία πιο κοντά στην καταστροφή. Οι επιπλέον μειώσεις μισθών και συντάξεων και η περικοπή κοινωνικών δαπανών θα επιτείνουν ακόμα περισσότερο τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και θα διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από τον κοινωνικό ιστό. Και ενώ μέχρι τώρα η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της φιλοτεχνούσαν το επιχείρημα ότι οι περικοπές αφορούν το δημόσιο τομέα «για να επωφεληθούν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα», η προτροπή του ΔΝΤ για όξυνση της επίθεσης και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Η απαίτηση για ακόμα μεγαλύτερη μείωση του κόστους εργασίας με την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, την απενεργοποίηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και τον καταποντισμό του κατώτατου μισθού είναι μέτρα που αποκαλύπτουν με τον πιο σαφή τρόπο τον απώτερο σκοπό της μνημονιακής πολιτικής: την φτωχοποίηση της κοινωνίας για να καμφθούν οι αντιστάσεις και να περάσουν όλες οι εργοδοτικές αξιώσεις. Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό τον κ. Παπαδήμο αποδεχόμενη πλήρως το πλαίσιο πολιτικής της τρόικας και τις επιταγές του κεφαλαίου και της εργοδοσίας θα κληθεί να εξαπολύσει στο άμεσο επόμενο διάστημα την πιο σκληρή επίθεση που έχει γνωρίσει ο κόσμος της εργασίας στην χώρα μας. Οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι μικρομεσαίοι και όλοι όσοι πλήττονται από τις πολιτικές τους θα τους δώσουν την απάντηση που τους αξίζει.

"Μάθε παιδί μου γράμματα...και μετά ανεργία"

Η Άννα Διαμαντοπούλου, η υπουργός διάλυσης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εφαρμόσει το μνημόνιο στο χώρο της εκπαίδευσης. Οι επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας και η ανάλγητη ταξική πολιτική των μνημονιακών κυβερνήσεων έχουν οδηγήσει χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία και σε ένα ατέρμονο αδιέξοδο, με αποτέλεσμα την εμφάνιση περιστατικών λυποθυμίας μαθητών από ασιτία. Η υπουργός συνεχίζει να υποστηρίζει πως όλα βαίνουν καλώς, ενώ αρνείται υποκριτικά την ύπαρξη τέτοιων περιστατικών. Ταυτόχρονα, στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης η Διαμαντοπούλου επιβάλει την εφαρμογή ενός νόμου που έχει απονομιμοποιηθεί πλήρως από το σύνολο του φοιτητικού κόσμου. Με απειλές για διακοπή της χρηματοδότησης σε περίπτωση μη εφαρμογής του νόμου η υπουργός Παιδείας προσπαθεί να εκβιάσει τη συναίνεση της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ταυτόχρονα, με τη βοήθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ, στοχοποιεί τους φοιτητές και το ακαδημαϊκό προσωπικό ως υπαίτιους για την αύξηση της ανεργίας. Μέσα σε συνθήκες κρίσης και κατάργησης κάθε κοινωνικού κεκτημένου οι μόνοι υπεύθυνοι για τα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία είναι οι κυβερνήσεις των μνημονίων και των τραπεζών. Είναι το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία, το ΛΑΟΣ και οι σύμμαχοί τους οι οποίοι επιδίδωνται σε μία ανελέητη επίθεση στα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι πολιτικοί του εκφραστές θα βρουν απέναντί τους το λαϊκό κίνημα και τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας οι οποίοι μέσα από την αλληλεγγύη και την κοινή δράση θα στείλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τις μνημονιακές πολιτικές και το πολιτικό προσωπικό που τις υπηρετεί. Το γραφείο τύπου,Νεολαίας Συνασπισμού.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Ανακοίνωση Νεολαίας Συνασπισμού : Ούτε με τον Άσαντ,ούτε με το ΝΑΤΟ-Να πάψει άμεσα το αιματοκύλισμα στη Συρία

Τους τελευταίους τέσσερις μήνες,ο Συριακός λαός αντιμετωπίζει το όργιο βίας και τρομοκρατίας από το απολυταρχικό καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ.Η απαγόρευση της γενικής απεργίας έφερε νέες δολοφονικές επιθέσεις από τις δυνάμεις του στρατού του καθεστώτος,ανεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών-σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ-στις πέντε χιλιάδες. Ο ηρωικός αγώνας του Συριακού λαού για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη είναι η μεγαλύτερη απειλή για ένα καθεστώς οικογενειοκρατίας που εξουσιάζει αυταρχικά τα τελευταία 41 χρόνια. Η πάλη του Συριακού λαού,δεν πρέπει να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης για τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.Oι εξέγερσεις στον αραβικό κόσμο,είναι πράξεις υπεράσπισης της δημοκρατίας και της αυτοδιάθεσης των λαών και όχι μια διαδικασία επιλογής του καλύτερου δυνάστη εσωτερικού ή εξωτερικού. Η Νεολαία Συνασπισμού στέλνει την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση της στον αγώνα του Συριακού λαού,υπενθυμίζοντας ότι η στήριξη του αγώνα των αραβικών λαών για δημοκρατία στην πίσω αυλή της Ευρώπης αποτελεί ύψιστο διεθνιστικό καθήκον,σε μια περίοδο που η έννοια της δημοκρατίας στην ίδια την Ευρώπη βάλλεται σε μόνιμη βάση από τους υπερασπιστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Το Γραφείο Τύπου 14/12/2011

Σπρώχνουν την κυβέρνηση σε εκλογές Ν.Δ., ΛΑΟΣ και... υπουργοί του ΠΑΣΟΚ

Κάθε μέρα που περνά αποσταθεροποιείται ολοένα και περισσότερο η κυβέρνηση Παπαδήμου, καθώς μετά τη Ν.Δ. και το ΛΑΟΣ, που απορρίπτουν το ενδεχόμενο λήψης νέων μέτρων, “κόκκινες γραμμές” θέτουν και κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ενώ απρόθυμος να “τσαλακωθεί” πολιτικά -με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα στο ΠΑΣΟΚ- εμφανίζεται σαφέστατα και ο... αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευ. Βενιζέλος. Οι συγκυβερνώντες αποσύρουν τη στήριξή τους από τον Λ. Παπαδήμο λόγω... νέων μέτρων Το κλίμα στο Μέγαρο Μαξίμου είναι βαρύ, αφού αυτή τη στιγμή ο Λ. Παπαδήμος φαίνεται πως... επί της ουσίας δεν στηρίζεται από κανέναν κυβερνητικό εταίρο για να λάβει “διορθωτικά μέτρα”, αλλά και για να προωθήσει τα μέτρα του νέου Μνημονίου (που θα δεσμεύουν τη χώρα έως το 2014-2015) και τα οποία θα συνοδεύουν τη νέα δανειακή σύμβαση. Η Ν.Δ. εμμένει να απορρίπτει το ενδεχόμενο να διαπραγματευθεί και προωθήσει προς ψήφιση η κυβέρνηση Παπαδήμου το νέο Μνημόνιο, ενώ την ίδια στάση τηρεί και σε ό,τι αφορά το σενάριο λήψης “διορθωτικών μέτρων” για τις “τρύπες” του προϋπολογισμού του 2011 και τις αποκλίσεις από τους στόχους που έχουν τεθεί από την τρόικα. “Κανένα νέο μέτρο πέραν των ήδη συμφωνηθέντων” δεν πρόκειται να στηρίξει ούτε ο Γ. Καρατζαφέρης, όπως επισήμανε ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ χθες στον ΑΝΤ1, ενώ ακόμη και κορυφαίοι υπουργοί, προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, τηρούν την ίδια στάση. “Δεν μπορεί να μιλάμε για νέα μέτρα, δεν γίνεται”, υποστήριξε η υπουργός Παιδείας, Αν. Διαμαντοπούλου, στον ρ/σ Σκάι, ενώ αργά το βράδυ της Δευτέρας, μιλώντας στο Μega, και ο Θ. Πάγκαλος απέρριψε τη δρομολόγηση νέων “χαρατσιών”. “Δεν θα ψηφίσω ούτε νέα μέτρα ούτε κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων”, υποστήριξε στον ρ/σ Real και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, Χρ. Πρωτόπαπας. Αλλαγή στάσης Βενιζέλου Όμως, εκτός όλων των παραπάνω, το κλίμα στο Μέγαρο Μαξίμου έχει βαρύνει έτι περαιτέρω μετά την αλλαγή στάσης του Ευ. Βενιζέλου. Ο αντιπροέδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών, μη θέλοντας προφανώς να φθαρεί πολιτικά και με τη λήψη νέων μέτρων, ενόψει της “επόμενης μέρας” στο ΠΑΣΟΚ, έχει αρχίσει με σαφήνεια από προχθές να λαμβάνει αποστάσεις από τη “μνημονιακή” πολιτική. Με συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε τη Δευτέρα απέκλεισε το ενδεχόμενο να πάρει... μόνος του νέα διορθωτικά μέτρα και έθεσε ως προϋπόθεση, “να συμφωνήσουν τα κόμματα” αλλιώς, όπως είπε, “νέα μέτρα μπορεί να πάρει μόνο κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή”. Χθες, ο Ευ. Βενιζέλος επανήλθε και προκάλεσε αίσθηση, αφού αμφισβήτησε το Μνημόνιο και στους στόχους που ο ίδιος έχει... αναλάβει να τηρήσει. Συγκεκριμένα, ο υπουργός Οικονομικών, μετά τη συνάντησή του με τον Ευρωπαίο επίτροπο Γ. Χαν, έκανε λόγο για “αντίφαση” μεταξύ “της δημοσιονομικής προσαρμογής που αναγκαστικά ακολουθεί η Ελλάδα” και “της κατάστασης της πραγματικής οικονομίας”. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρωθυπουργός, Λ. Παπαδήμος, κινείται σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, αφού την περασμένη Παρασκευή άφησε ορθάνοιχτο, από τις Βρυξέλλες, το ενδεχόμενο λήψης νέων μέτρων και ξεκαθάρισε πως ακόμη και τα μέτρα του νέου Μνημονίου θα προωθηθούν “από αυτή την κυβέρνηση και θα εφαρμοστούν από τις κυβερνήσεις του 2013 και του 2014”. Διερευνητικές επαφές Στο πλαίσιο αυτό, πάντως, ο κ. Παπαδήμος θα επιχειρήσει να ξεκαθαρίσει τις... σχέσεις του με τους αρχηγούς των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνησή του. Κατά πληροφορίες, ο πρωθυπουργός θα έχει επαφές με τους Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαρά και Γ. Καρατζαφέρη, ακόμη και αν χρειαστεί να γίνουν τηλεφωνικά, αφού ο Αντ. Σαμαράς βρίσκεται στο Ισραήλ. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, ο Λ. Παπαδήμος αναμένεται να ζητήσει από τους πολιτικούς αρχηγούς την “ειλικρινή στήριξη” της κυβέρνησής του, υπό τη μορφή “λευκής επιταγής” να πάρει ό,τι μέτρα θελήσει η τρόικα, είτε για τις αποκλίσεις του 2011 είτε για το νέο Μνημόνιο. Παράλληλα, ο κ. Παπαδήμος συνεχίζει τις επαφές του με υπουργούς -χθες είδε τον Κ. Σκανδαλίδη-, όχι μόνο για να ζητήσει επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου, αλλά και για να διερευνήσει τις προθέσεις τους αναφορικά με τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών. Επίσης, χθες, ο πρωθυπουργός έγινε δεκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Καρ. Παπούλια, τον οποίο ενημέρωσε για τα αποτελέσματα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής, την οποία χαρακτήρισε... “ενδιαφέρουσα”. Σήμερα, θα μιλήσει στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου και με ενδιαφέρον αναμένονται τυχόν αποκλίσεις στα όσα θα πει ο Λ. Παπαδήμος και στα όσα θα υποστηρίξει, στη δική του ομιλία, ο προκάτοχός του στην πρωθυπουργία, Γ. Παπανδρέου... Καυγάς για τη θητεία Την ίδια ώρα, με ένταση συνεχίζεται η συζήτηση για τη χρονική διάρκεια της εν λόγω κυβέρνησης. Η Αν. Διαμαντοπούλου επανήλθε χθες στην πρότασή της να συνεχίσει να κυβερνά ο Λ. Παπαδήμος με “πλήρεις” αρμοδιότητες, ενώ στην ίδια γραμμή κινήθηκε και ο υπουργός Δικαιοσύνης, Μιλτ. Παπαϊωάννου. Μιλώντας στον ρ/σ Βήμα, επισήμανε ότι “η κυβέρνηση αυτή θα έπρεπε να έχει χρόνο λήξης την τετραετία και να έχει άλλη σύνθεση, εφόσον είχαν συμφωνήσει και οι αρχηγοί σ' αυτό”. Πάντως, κύκλοι της Ν.Δ. εμμένουν στην άρνηση της Συγγρού να συναινέσει στην παράταση της θητείας της κυβέρνησης Παπαδήμου και, ανεπισήμως, θέτουν ως όριο για τη διεξαγωγή εκλογών την 4η Μαρτίου.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Παρουσίαση του βιβλίου "Από τον Κέυνς στη Θάτσερ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ""

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 18Ν ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 12.00 Π.Μ ΣΤΟ ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΠΟΡΤΑΙΤΟ.

Ανακοίνωση της Νεολαίας Συνασπισμού Οργάνωση Ιωαννίνων για τον Γεράσιμο Κορωναίο

Η Νεολαία Συνασπισμού αγωνίζεται για ένα κόσμο κοινωνικής δικαιοσύνης, ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, εναντίον της αντιτρομοκρατικής υστερίας και υπερασπιζόμενη τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες. Αγωνίζεται για το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, για έναν κόσμο χωρίς στρατούς και χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο στρατός, πέραν από την επίσημη λειτουργία του, αυτήν της «εθνικής» άμυνας, αποτελεί έναν ιδεολογικό μηχανισμό, ο οποίος έχει την δυνατότητα να επιβάλει αξίες όπως η πειθαρχία και η υπακοή, να προβάλει πολιτισμικά πρότυπα και τη δική του αισθητική. Ταυτόχρονα, χρησιμοποιώντας ιδεολογήματα περί ανασφάλειας, καθώς και το διαχρονικό περί εξωτερικών απειλών, προσπαθεί να ενισχύσει το κύρος του, ενώ παραμένει ως σήμερα ένας ημιαυτόνομος μηχανισμός εφαρμόζοντας «ειδικές» πολιτικές, έχοντας διασυνδέσεις και διαπλοκές με επιχειρηματικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους. Η κατάσταση αυτή οδηγεί στην ανάπτυξη κλίματος που ευνοεί μιλιταριστικές - εθνικιστικές απόψεις, την αύξηση των κονδυλίων για εξοπλισμούς, καθώς και την προώθηση μέτρων, όπως η στράτευση γυναικών και η υποχρεωτική στράτευση στα 18. Η υποχρεωτική στράτευση για τους νέους αποτελεί μια τομή στην ζωή τους. Ο νέος αναστέλλει την προσωπική και την κοινωνική ζωή του, ενώ περιστέλλονται τα πολιτικά του δικαιώματα και οι ελευθερίες. Πιστεύουμε ότι η μετά το σχολείο κατάταξη λειτουργεί με όρους ενός ακόμη «σχολείου», με στόχο την εγχάραξη αντιδραστικών πρακτικών ιδεολογιών και κοινωνικοπολιτικών προτύπων ζωής και αποτέλεσμα την δημιουργία του «πειθαρχημένου πολίτη». Ταυτόχρονα, το μέτρο αυτό δημιουργεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τη στρατολόγηση επαγγελματιών οπλιτών, κάτω από το βάρος της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας. Ζητάμε να σταματήσουν οι διώξεις και οι τιμωρητικού χαρακτήρα ενοχλήσεις απέναντι στους αντιρρησίες συνείδησης και τους αρνητές στράτευσης. Να νομοθετηθεί η υποχρέωση έκδοσης όλων των απαραίτητων δικαιολογητικών προς αυτούς, προκειμένου να μπορούν να συμμετέχουν κανονικά σε προκηρύξεις για θέσεις του δημοσίου τομέα, καθώς και να διαφυλάττεται το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων για μια απρόσκοπτη συμμετοχή και χωρίς αποκλεισμούς στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Αλληλεγγύη στον ολικό αρνητή στράτευσης Γεράσιμο Κορωναίο Συγκέντρωση αλληλεγγύης ΤΡΙΤΗ, 13/12 9 π.μ. στο ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Ανοιχτή Εκδήλωση ΣΥ.ΡΙΖ.Α ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

ΜΕ ΘΕΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ: Αλέκος Καλύβης (μέλος της γραμματείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) Παύλος Κλαυδιανός (Οικονομολόγος, εφημερίδα ΕΠΟΧΗ) Σοφία Σακοράφα (ανεξάρτητη βουλετής) Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 19.00

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Θα αντέξει η ριζοσπαστική αριστερά;Του Ανδρέα Καρίτζη

Μπορούμε να κάνουμε και πλειοψηφικά μέτωπα και αποτελεσματικούς αγώνες και διεύρυνση της ιδεολογικής μας επιρροής, σε ένα πολύ εχθρικό περιβάλλον, χωρίς να ενδώσουμε στη θανατερή θαλπωρή της εθνικής αγκαλιάς; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κοινωνική καταστροφή έχει πάρει πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σε έναν κόσμο που σπαράσσεται από την καπιταλιστική κρίση, η οποία πυροδοτεί παράλληλα μια πολύμορφη κρίση (κρατικών χρεών, κρίση στην εργασία, κρίση δημοκρατίας, περιβαλλοντική, διατροφική κ.ο.κ.) οι λαοί καλούνται να υπερασπιστούν την ίδια τους την ύπαρξη. Μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό, τεράστιες μάζες πληθυσμού εμφανίζονται στο προσκήνιο των κοινωνικών αγώνων. Όμως το κάνουν με τα δικά τους ιδεολογικά αποθέματα, που κατά κύριο λόγο διέπονται από την αστική ιδεολογία περί εθνικής ενότητας. Καθήκον της αριστεράς είναι να βρει τον τρόπο να οργανώσει την ανατροπή αλλά και να μετασχηματίσει τις παραστάσεις που επικρατούν στα μυαλά των ανθρώπων. Μια τέτοια σύνθετη στρατηγική χρειάζεται επιδεξιότητα και καθαρό μυαλό. Είναι προφανές ότι δουλειά της αριστεράς μέσα σε μια τέτοια κοινωνική αναταραχή είναι να αναδεικνύει την ταξική φύση της κρίσης, των «διεξόδων» και των αναγκαίων αγώνων. Ακόμη και αν κυριαρχήσει μια ιδεολογική πρόσληψη της πραγματικότητας με βάση εθνικούς προσδιορισμούς, η αριστερά πρέπει να κάνει αυτό που ορίζει η ταυτότητά της: να πολιτικοποιήσει τον αγώνα των «από κάτω», να μετατρέψει την οργή σε συντεταγμένο πολιτικό σχέδιο που εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα και να μετασχηματίσει την ιδεολογική παράσταση. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοηθεί η εθνική διάσταση. Αντιθέτως. Το εθνικό επίπεδο είναι τo μόνο στο οποίο η λαϊκή βούληση είναι παρούσα (όσο και αν επιχειρείται η παράκαμψή της). Ωστόσο, η λαϊκή κυριαρχία δεν απειλείται από άλλα έθνη, όπως υπονοεί μια εθνική αφήγηση, αλλά συνιστά κοινό κίνδυνο όλων των λαών μπροστά στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Αν συνδυάσουμε και την ιστορική εμπειρία, ότι κανείς λαός δεν πρόκειται να σωθεί μόνος του αν οι διπλανοί του διαλυθούν, καταλαβαίνουμε πόσο κρίσιμη είναι η διαστρέβλωση που μπορεί να προκληθεί από την επικράτηση εθνικών αφηγήσεων και στοχεύσεων αν δεν υπάρξει μια αποτελεσματική και αποφασιστική τοποθέτηση της αριστεράς στο εσωτερικό των «από κάτω». Η κεντρομόλος δύναμη της εθνικής ενότητας, δηλαδή του πυρήνα της αστικής ιδεολογίας, είναι τεράστια. Σαγηνεύει εδώ και πολλές δεκαετίες τμήματα της αριστεράς, συνιστά τον βασικό ιδεολογικό πυλώνα των δυνάμεων που αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ, τη λαϊκή δεξιά, αλλά και δυνάμεων του ριζοσπαστικού αστισμού που αναδύονται αυτή την περίοδο (“Σπίθα”, Kαζάκη, κ.ο.κ.). Θα αντέξει η ριζοσπαστική αριστερά στην πίεση; Υπάρχουν λόγοι να ανησυχεί κανείς για τον κίνδυνο μιας ακόμη βαριάς ήττας; Ενώ είναι απαραίτητο ένα μεγάλο μέτωπο ανατροπής να είναι ανοικτό στη συμμετοχή στελεχών και συλλογικοτήτων προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ, η πίεση για κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει στην υιοθέτηση της αφήγησης περί εθνικής απελευθέρωσης ως ελάχιστο σημείο συμφωνίας ενώ στην πραγματικότητα θα πρόκειται για υποταγή της αριστεράς σε ένα πολιτικό σχέδιο του ριζοσπαστικού (έστω) αστισμού (παρόλα αυτά). Η πολιτική παρέμβαση κομματιών της αριστεράς που αδυνατούν να υπερβούν τις εθνικές σειρήνες ενισχύει τον ριζοσπαστικό αστισμό καθημερινά, ανεξάρτητα του τι νομίζουν ότι κάνουν. Το παντελώς αναποτελεσματικό και πολλαπλά προβληματικό φλερτ με δεξιά ακροατήρια με όρους «χαϊδέματος αυτιών» -σε αντίθεση με μια επιδέξια, άκρως αναγκαία, προσπάθεια να μιλήσουμε σε αυτό τον κόσμο ξεκινώντας από τις δικές του αφετηρίες με στόχο να αρθούν διαχωριστικές γραμμές στο εσωτερικό των "από κάτω" (π.χ. μετανάστες, πατρίδες κ.ο.κ.)- δείχνει το μέγεθος της πίεσης, αλλά, ενδεχομένως, και της δουλειάς που πρέπει να καταβάλουμε ώστε η ριζοσπαστική αριστερά να ανταποκριθεί στις σύνθετες απαιτήσεις της συγκυρίας. Μπορούμε να κάνουμε και πλειοψηφικά μέτωπα και αποτελεσματικούς αγώνες και διεύρυνση της ιδεολογικής μας επιρροής, σε ένα πολύ εχθρικό περιβάλλον, χωρίς να ενδώσουμε στη θανατερή θαλπωρή της εθνικής αγκαλιάς; Αυτό ήταν και είναι το στοίχημα της αριστεράς. Πιστεύω ότι μπορούμε. Αρκεί να μην αντιμετωπίζουμε με ελαφρότητα κρίσιμα ζητήματα στην ιστορική φάση που βρισκόμαστε.

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής

Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής ξεπέρασε κάθε δυσοίωνη πρόβλεψη για το πόσο κυνικά, με ηγέτιδα την κα Μέρκελ, οι ελίτ της Ε.Ε. θα αναζητούσαν τη λύση του αδιεξόδου ακόμη πιο βαθιά στο νεοφιλελεύθερο οπλοστάσιο. Οι αποφάσεις της Συνόδου είναι στην κυριολεξία καταστροφικές καθώς επελέγη ο εγκλεισμός της Ευρώπης σε δημοσιονομική φυλακή, «συνταγματοποιώντας» τη νεοφιλελεύθερη πολιτική και απορρίπτοντας κάθε μέτρο που θα μπορούσε να ανακόψει την κρίση και να οδηγήσει στο δρόμο της εξόδου, μέσω της ανάπτυξης, της απασχόλησης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ο Πρωθυπουργός εμφανίστηκε ως αυτό που είναι, ένας «υπάκουος τεχνοκράτης». Δεν τόλμησε καν, να υπαινιχθεί το προφανές. Ότι η Ελλάδα με αυτές τις συμφωνίες οδηγείται στην περιθωριοποίηση. Οδηγείται στο βυθό, με την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού ιδίως τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους νέους, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, στην απόλυτη φτώχεια. Οδηγείται στη διάλυση κάθε δυνατότητας για οποιαδήποτε αυτόνομη ανάπτυξη στο μέλλον. Αντίθετα, μας είπε φανερά ότι πρόκειται να παρθούν και πρόσθετα μέτρα! Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αγωνιστεί μαζί με τις άλλες δυνάμεις της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς της Ευρώπης, ώστε αυτός ο φαύλος κύκλος, που ενισχύεται όλο και περισσότερο, να μην οδηγήσει σε μεγάλες ιστορικές οπισθοδρομήσεις, αλλά σε ριζικές αμφισβητήσεις της υπάρχουσας νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων. Στην επαναθεμελίωση των παραμέτρων εκείνων που θα ανοίγουν το δρόμο για μια άλλη, εκ θεμελίων διαφορετική Ευρώπη. To Γραφείο Τύπου

Μείωση του κατώτατου μισθού και των εισφορών ζητεί πάλι η τρόικα

Μείωση του κατώτατου μισθού των 751 ευρώ, μείωση των (εργοδοτικών) ασφαλιστικών εισφορών και βέβαια να μην ισχύσουν το 2012 οι προβλέψεις της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), δηλαδή η αύξηση του 1,7% (βάση της τριετούς Σύμβασης του 2010 θα πρέπει να χορηγηθεί από την 1.7.2012), θα ζητήσει η τρόικα από την ηγεσία του υπουργείου Εργασίας κατά την προγραμματισμένη συνάντησή τους μεθαύριο Δευτέρα. Ταυτόχρονα οι ελεγκτές θα ζητήσουν αναλυτική ενημέρωση και στοιχεία σχετικά με τη σύναψη επιχειρησιακών συμβάσεων, αλλά και για την πορεία των ελαστικών μορφών απασχόλησης (μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία) μέτρα που οδηγούν σε ελάφρυνση του εργασιακού κόστους. Όπως είναι γνωστό οι τροϊκανοί, που έχουν χαρακτηρίσει "λάθος" την υπογραφή τριετούς ΣΣΕ που προβλέψει αυξήσεις στα όρια του ευρωπληθωρισμού, έχουν συστήσει από τον περασμένο Οκτώβριο να ξεκινήσει διάλογος με πρωτοβουλία του υπουργείου ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους εκτιμώντας ότι οι κατώτατοι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να διαμορφωθούν στα επίπεδα χωρών που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα με την Ελλάδα, προκειμένου να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Με άλλα λόγια ζητούν ο κατώτατος μισθός να πέσει στα επίπεδα του αντίστοιχου της Πορτογαλίας, δηλαδή στα 450 ευρώ καθαρά. Ταυτόχρονα οι ελεγκτές αναμένεται να ζητήσουν μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους, δηλαδή των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, ενώ αναμένεται να ζητηθεί άρση των περιορισμών σε προγράμματα που ήδη τρέχουν, όπως η αμοιβή νέων έως 25 ετών με το 80% του κατώτατου μισθού. Για να ενταχθεί μια εταιρεία στο σχετικό πρόγραμμα του ΟΑΕΔ θα πρέπει να δεσμευθεί ότι δεν θα κάνει απολύσεις. Για το μέτρο αυτό στην προηγούμενη συνάντηση είχε προβάλει αντιρρήσεις η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, τονίζοντας ότι αν δεν υπάρχει η δέσμευση των απολύσεων, οι επιχειρήσεις θα "ξεσκαρτάρουν" παλαιότερους και ακριβότερους μισθολογικά εργαζόμενους και φθηνότερους νέους. Στάση εργασίας την Πέμπτη η ΑΔΕΔΥ Την προσεχή Πέμπτη η ΑΔΕΔΥ προχωρά σε τρίωρη στάση εργασίας (12.00 - λήξη ωραρίου) αντιδρώντας στις νέες μειώσεις μισθών, την εφεδρεία και τις απολύσεις, αλλά και στα δραματικά προβλήματα που διαμορφώνονται στα ασφαλιστικά ταμεία του Δημοσίου. Όπως τονίζει η ΑΔΕΔΥ: * Οι μισθοί μέσα και από τις μειώσεις του νέου μισθολόγιου - φτωχολόγιου, τα απανωτά φορολογικά χαράτσια, τη μείωση του αφορολόγητου και την ακρίβεια, μετατρέπονται σε προνοιακά επιδόματα. * Σχεδιάζονται νέες περικοπές στις κύριες και επικουρικές συντάξεις με πρόσχημα τις αναλογιστικές μελέτες και τα προβλήματα που παρουσιάζουν οι ασφαλιστικοί φορείς εξαιτίας της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. * Προωθείται η ενοποίηση του ΤΕΑΔΥ με τα άλλα επικουρικά ταμεία με στόχο την υφαρπαγή των αποθεματικών του, η μετατροπή του ΜΤΠΥ σε κεφαλαιοποιητικό - ανταποδοτικό και σχεδιάζονται νέες περικοπές σε κύριες, σε επικουρικές συντάξεις και στο εφάπαξ. * Περιορίζονται οι πόροι για τον ΟΠΑΔ οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί καταγγέλλουν τις συμβάσεις με αποτέλεσμα η υγειονομική μας περίθαλψη να υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο.

Έλλειψη προστασίας της λίμνης Ιωαννίνων από απόβλητα

Ερώτηση Προς τους κ.κ. Υπουργούς Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Εσωτερικών Θέμα: Έλλειψη προστασίας της λίμνης Ιωαννίνων από απόβλητα Σύμφωνα με έρευνα του Τεχνικού Επιμελητηρίου, στη λίμνη Ιωαννίνων καταλήγουν πάνω από 40 τόνοι φωσφορικών λιπασμάτων και υλικών κάθε χρόνο. Όπως αναφέρουν και σχετικά δημοσιεύματα, ο μεγαλύτερος όγκος της ρύπανσης προέρχεται από τα ζωικά απόβλητα. Γύρω από τη λίμνη λειτουργούν πάνω από 650 πτηνοτροφεία και κτηνοτροφικές μονάδες πολλές, από αυτές χωρίς άδεια. Επίσης σε αρκετούς οικισμούς περιμετρικά της λίμνης υπάρχει έλλειψη αποχετευτικού δικτύου. Η λίμνη Ιωαννίνων έχει ενταχθεί στο Δίκτυο Προστατευόμενων Περιοχών Natura 2000 και αποτελεί περιοχή σημαντική για τα πουλιά, όμως το καθεστώς προστασίας στην ουσία δεν εφαρμόζεται. Ερωτάται ο αρμόδιος Υπουργός: Έχουν πραγματοποιηθεί έλεγχοι από την αρμόδια υπηρεσία για την προστασία της λίμνης καθώς και της περιοχής γύρω από αυτήν; Αν ναι ποιά είναι τα αποτελέσματα των ελέγχων αυτών; Αν όχι ποιος ο λόγος που δεν πραγματοποιούνται; Υπάρχει πρόγραμμα υλοποίησης του έργου της κατασκευής βιολογικών μονάδων επεξεργασίας των αποβλήτων από τις κτηνοτροφικές και πτηνοτροφικές μονάδες; Υπάρχει προγραμματισμός, κονδύλια και σχετικό χρονοδιάγραμμα για την κατασκευή αποχετευτικού δικτύου και βιολογικού καθαρισμού, στους παραλίμνιους οικισμούς; Οι ερωτώντες βουλευτές Δημήτρης Παπαδημούλη Ηρώ Διώτη

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

"Σωτήρες" και εκλογές

Σαν να βγαίνει η χώρα από τα συντρίμμια του πολέμου. Ή μήπως να βρίσκεται μέσα; Όλοι οι κοινωνικοί δείκτες συνθέτουν τοπίο καταστροφής. Η ανεργία ξεπερνά το 21%, ενώ το νέο κύμα εφεδρείας και τα αναμενόμενα λουκέτα μετά τις γιορτές προδιαγράφουν νέα εκτίναξη. Τα νοικοκυριά βυθίζονται στη μεθόριο της φτώχειας. Στους 2,2 εκατ. πολίτες, οι οποίοι πριν από το Μνημόνιο ήταν στα όρια της επιβίωσης, προστίθενται τώρα άλλα 2 εκατ. πολίτες που το εισόδημά τους συρρικνώνεται δραματικά λόγω της υπερφορολόγησης, της ουσιαστικής κατάργησης του αφορολόγητου ορίου, της υποχώρησης συντάξεων και μισθών, της διάλυσης των κοινωνικών υπηρεσιών. Και μέσα σ' αυτό το τοπίο κοινωνικού ολέθρου ο προϋπολογισμός της τρικομματικής κυβέρνησης έχει στόχο μια νέα φορολογική αφαίμαξη. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος... Είναι θέμα ημερών η κοινωνική καταστροφή να οδηγήσει σε "έκνομες συμπεριφορές", ακόμη και σε απονενοημένα διαβήματα. Αυξάνεται ο αριθμός εκείνων των συμπολιτών οι οποίοι παραδέχονται ότι επιχείρησαν ή σκέπτονται ακόμη και αυτοκτονία. Η εγκληματικότητα μεγαλώνει, με τα αδικήματα επιβίωσης να είναι στην πρώτη γραμμή. Αυτή η κοινωνική εικόνα απουσίαζε από τη Βουλή κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού. Έρημη και απρόσωπη η Βουλή, με τον πρωθυπουργό να πρωταγωνιστεί σε κοινωνικά αποστειρωμένους λόγους. Και τους συγκυβερνώντες πολιτικούς αρχηγούς, νυν και δυνάμει, να ακροβολίζονται με προσωπική ιδιοτέλεια. Και ως επιστέγασμα αυτής της εικόνας, η πρόταση να παραταθεί η θητεία της κυβέρνησης μέχρι το τέλος της τετραετίας! Γιατί όχι κι αργότερα; Τι χρειάζονται οι εκλογές; Κοστίζουν κιόλας... Δεν αρκεί το μοίρασμα της τράπουλας των βουλευτών; Είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας, πολιτικής ομαλότητας και κοινωνικής επιβίωσης να γίνουν άμεσα εκλογές. Δεν θα λύσουν το πρόβλημα του χρέους, αλλά θα δρομολογήσουν πολιτικές διαδικασίες για την υπέρβαση της πολιτικής - ηθικής κρίσης, για να αποφασίσει ο λαός ποια πορεία θα επιλέξει. Φτάνουν πια οι σωτήρες!

Ο προϋπολογισμός του 2012 για την εκπαίδευση: Ξεγυμνώνουν την παιδεία και τους εκπαιδευτικούς

Του Χρήστου Κάτσικα Σε νέα δραματική μείωση των δαπανών για την παιδεία προχωρά το μαύρο μέτωπο της τρικομματικής συμμαχίας (ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. - ΛΑΟΣ) με το σχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2012. Mε τις «ευχές» του ΣEB και των τραπεζιτών, υπό τις ενθουσιώδεις ιαχές των πάσης φύσεως διατεταγμένων πολιτικών, δημοσιογράφων και οικονομολόγων, με τη σφραγίδα της Γερμανίας και των λοιπών ιμπεριαλιστών, η κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου, χωρίς περιστροφές, με ωμή τεχνοκρατική γλώσσα, ξεγυμνώνει, ουσιαστικά και τυπικά τη σχολική και την ανώτατη εκπαίδευση. Στο Προσχέδιο Κρατικού Προϋπολογισμού 2012 που κατατέθηκε στη Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής επισημαίνεται ότι «σημαντικές εξοικονομήσεις αναμένονται να επέλθουν από προγραμματιζόμενες συγχωνεύσεις υπηρεσιών και φορέων με δράσεις όπως: - Νέος εκπαιδευτικός χάρτης της χώρας, με συγχωνεύσεις σχολείων, ΑΕΙ, ΤΕΙ κ.λπ., - Επαναξιολόγηση των αντικειμένων και συγχώνευση φορέων με επικαλυπτόμενες αρμοδιότητες και φορέων που υπολειτουργούν. Οι δράσεις αυτές, θα επιφέρουν περαιτέρω εξοικονομήσεις σε κατηγορίες δαπανών όπως αποδοχές, μισθώματα κτηρίων, λειτουργικές δαπάνες, προμήθειες και επιχορηγήσεις. Επιπλέον, οι δαπάνες για επιχορηγήσεις φορέων το 2012 εκτιμάται ότι θα μειωθούν κατά 8 εκατ. ευρώ». Νέα δραματική μείωση των δαπανών για την Παιδεία Την ίδια ώρα που, σύμφωνα με τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2012 το 71,1% των κρατικών δαπανών (120,9 δισ. ευρώ) πηγαίνουν στους τόκους, τα χρεωλύσια και την ενίσχυση των τραπεζών, μόλις το 11,4% των δαπανών(19,4 δισ.) αφορούν μισθούς και συντάξεις του δημοσίου και 10.1% (17,1 δισ.) υγεία, παιδεία, ασφαλιστικά ταμεία, συγκοινωνίες. Την ίδια ώρα που προβλέπεται αύξηση των δαπανών για το ΝΑΤΟ (κατά 16,8%), για εξοπλιστικά προγράμματα (κατά 67%) και για τις δυνάμεις καταστολής (κατά 4,4%) οι δαπάνες για την παιδείας κατρακυλούν στο 2,75% στο ΑΕΠ ή 3,39% στις δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού, που είναι το χαμηλότερο ποσοστό των τελευταίων δεκαετιών, σε απόλυτες τιμές μεταφράζεται σε μείωση 1,2 δισ. περίπου σε σχέση με το 2009. Πιο συγκεκριμένα για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ο προϋπολογισμός του 2012 προβλέπει 1.747.780.000 ευρώ και είναι μειωμένος κατά 143.280.528 ευρώ σε σχέση με τον προϋπολογισμό του 2011 που ήταν ήδη σημαντικός πετσοκομμένος σε σχέση με το 2010. Χαρακτηριστικό είναι ότι από τα κονδύλια που προϋπολογίζονται για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση τα 1.744.915.000 ευρώ αφορούν μισθούς και συντάξεις. Και αυτό το ποσό είναι μειωμένο από τον περσινό προϋπολογισμό κατά 128.974.757 ευρώ, πράγμα που αντανακλά στις νέες μειωμένες αποδοχές των εκπαιδευτικών αλλά και σε λιγότερες προσλήψεις εκπαιδευτικών. Τεράστια μείωση, όμως, εμφανίζεται και στις λειτουργικές δαπάνες για την πρωτοβάθμια που για το 2012 είναι 2,9 εκατ. ευρώ, από 17,2 εκατ. ευρώ στον περσινό προϋπολογισμό. Παράλληλα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση προβλέπονται συνολικά 2.191.659.000 ευρώ, από 2.404.218.332 πέρσι. Από αυτά, για μισθούς και συντάξεις πάνε τα 2.176.465.000 ευρώ (λιγότερα κατά 191.744.158 ευρώ σε σχέση με πέρσι) και για λειτουργικές δαπάνες πάνε τα 15.194.000 ευρώ, από 36.009.174 ευρώ πέρσι. Μεγάλη είναι και η μείωση στα ΤΕΙ όπου φέτος προβλέπονται 289.989.000 ευρώ από 353.280.431 ευρώ το 2011. Αντίστοιχη μείωση υπάρχει και στα πανεπιστήμια για τα οποία προβλέπονται 869.056.000 ευρώ, από 890.431.510 το 2011. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την αδυναμία λειτουργίας από τις περσινές περικοπές πολλών Πανεπιστημίων και ΤΕΙ για να καταλάβει τι θα γίνει το 2012 με το νέο ψαλίδισμα. Υποχρηματοδότηση και αποκέντρωση Είναι φανερό ότι η επιχείρηση υποχρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης είναι δεμένη με ένα νήμα με την επιχείρηση «αποκέντρωση της εκπαίδευσης». Η χημεία τους λιπαίνει το έδαφος για την ιδιωτικοποίηση και το μοντέλο του ευέλικτου, «αποκεντρωμένου» σχολείου της αγοράς. Άμεσος στόχος, που αποκρύπτεται επιμελώς, είναι η εξεύρεση πόρων για την εκπαίδευση έξω από τον προϋπολογισμό του κράτους. Τι σημαίνει όμως πρακτικά αυτό; Με δεδομένο το ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού για την εκπαίδευση, πώς θα καταφέρουν οι δήμοι ή οι νομαρχίες να ανταποκριθούν στις χρηματοδοτικές ανάγκες; Είναι σαφές ότι οι Δήμοι θα αναζητήσουν πόρους από ιδιωτικές επιχειρήσεις - χορηγούς, από νέους δημοτικούς φόρους και από εισφορές γονέων, καθώς η τοπική αυτοδιοίκηση έχει τη δυνατότητα να καθορίσει ανταποδοτικά τέλη για τη λειτουργία των σχολείων της περιοχής της. Αυτή, βεβαίως είναι μια μέθοδος μετακύλησης του κόστους λειτουργίας του σχολείου για μια ακόμη φορά στον οικογενειακό προϋπολογισμό ο οποίος ήδη στενάζει. Είναι φανερό, ότι κάτω από το βάρος των λειτουργικών εξόδων, που βέβαια και σήμερα υπάρχουν, οι διάφοροι «τοπικοί παράγοντες» θα οδηγήσουν ένα μεγάλο αριθμό σχολικών μονάδων σε αφανισμό. Θα επιχειρείται η συγκέντρωση των μαθητών σε όσο το δυνατό πιο μεγάλα τμήματα, ενώ σε κάποια φάση όταν ο κίνδυνος του κλεισίματος των σχολείων αυτών θα είναι εμφανής, θα επιβάλλονται και τα λεγόμενα ανταποδοτικά τέλη, ως αναγκαία προϋπόθεση για τη λειτουργία τους. Στο πλαίσιο της αποκέντρωσης είναι προφανές ότι ο εκπαιδευτικός καλείται να έχει ένα νέο ρόλο και κυρίως αυτοί που ασκούν διοίκηση. Στην ουσία θα μετατραπούν σε μάνατζερ - διαχειριστές που θα είναι υποχρεωμένοι ν΄ αναζητούν πηγές χρηματοδότησης για τη λειτουργία του σχολείου. Αυτό ήδη είναι φανερό από το σχέδιο νόμου του υπουργείου Παιδείας «Οργάνωση των Περιφερειακών Υπηρεσιών Διοίκησης της Εκπαίδευσης - Πρώτα ο μαθητής - Πρώτα η σχολική μονάδα - Νέα Διοίκηση για το Νέο Σχολείο».

Όταν θέλουμε μπορούμε,Στέκι Αλληλεγγύης στην Ακαδημία Πλάτωνος

Μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία έφεραν σε πέρας κάτοικοι της Ακαδημίας Πλάτωνος που δημιούργησαν το Στέκι Αλληλεγγύης για να προσφέρουν βοήθεια σε όσους συμπολίτες τους η κρίση έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο. Όπως επισημαίνει η Επιτροπή Κατοίκων, μέσα από το blog akadimia-platonos.blogspot.com, «τώρα που τα πράγματα σκουραίνουν, ήρθε η ώρα της αλληλεγγύης. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά εδώ και πολύ καιρό και άλλοι που εργάζονται είτε παίρνοντας ψίχουλα για δύο μέρες εργασίας είτε είναι απλήρωτοι επί μήνες. Ταυτόχρονα, τα διάφορα χαράτσια χτυπάνε διαρκώς τα νοικοκυριά με στόχο να τους πάρουν κι αυτά που δεν έχουν. Η απειλή διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος είναι ένας ακόμη εκβιασμός που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός. Εδώ χρειάζεται συντονισμός και πολιτική δράση έτσι ώστε η απάντηση να είναι η πιο ηχηρή». Το Στέκι Αλληλεγγύης εκτός από την προσφορά βοήθειας με ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, βιβλία, στόχο έχει να συμβάλει και σε μια άλλη κουλτούρα, αυτήν της ανταλλαγής προϊόντων και συνεργασίας. Η Επιτροπή Κατοίκων μας προτρέπει να «ξεσκονίσουμε» τις ντουλάπες μας, να συνειδητοποιήσουμε πόσα πράγματα δεν χρησιμοποιούμε πια και να βοηθήσουμε συμπολίτες μας που αυτές τις κρίσιμες στιγμές έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Το Στέκι (Τηλεφάνους 12) λειτουργεί κάθε Σάββατο και Κυριακή (11:00-13:00).

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Ανακοίνωση Νεολαίας Συνασπισμού:Σχετικά με τη συνεχιζόμενη εσωκομματική μάχη στο ΠΑΣΟΚ

Το τελευταίο διάστημα έχουν πυκνώσει οι συζητήσεις στον τύπο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ σχετικά με την επόμενη μέρα στο ΠΑΣΟΚ.Τα στελέχη που ψήφισαν όλα τα μέτρα που οδηγούν στην εξαθλίωση την κοινωνία,σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο μόνος υπεύθυνος για τη σημερινή κατάσταση είναι αποκλειστικά ο Γ.Παπανδρέου,αποποιούμενοι τις ευθύνες τους και τοποθετώντας εαυτούς στη θέση του σωτήρα.Η απόπειρα που γίνεται να ταυτιστεί η αντιλαική πολιτική του ΠΑΣΟΚ μόνο με τον εκάστοτε αρχηγό του είναι ένα έργο χιλιοπαιγμένο που επεισόδια του έχει ζήσει η ελληνική κοινωνία και στο πρόσφατο παρελθόν. Ο τρόπος με τον οποίο ορίζεται ως μοναδικό πρόβλημα ο-μέχρι πριν λίγο καιρό “χαρισματικός ηγέτης”-Παπανδρέου,αποδεικνύει πόσο αναλώσιμο καθίσταται το πολιτικό προσωπικό του νεοφιλελευθερισμού σε καιρούς που οι κυρίαρχοι δυσκολεύονται να αναπαράγουν την εξουσία τους.Επιπροσθέτως,το ήθος των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που τοποθετούνται με απαξιωτικές εκφράσεις έναντι “συντρόφων'' τους,στην απέλπιδα προσπάθεια να σώσουν τους εαυτούς τους από την κοινωνική αποδοκιμασία,περισσότερο προσιδιάζουν σε μάχη φατριών παρά σε εσωκομματικό διάλογο. Το σημαντικότερο από όλη αυτή τη διαδικασία,είναι ότι η εσωκομματική μάχη στο ΠΑΣΟΚ,δεν αποτελεί ιδεολογική ή προγραμματική μάχη.Είναι μια αντιπαράθεση μεταξύ αυτών που προσδεδεμένοι στο νεοφιλελεύθερο άρμα,επιδιώκουν να διασωθούν από τα συντρίμμια που αφήνει πίσω της η πολιτική του ΠΑΣΟΚ,για να βρεθούν την επόμενη μέρα σε καίριες θέσεις για να συνεχίσουν το καταστροφικό έργο τους απέναντι στην κοινωνία.Είναι ξεκάθαρο όμως,ότι οι ευθύνες για τη διάλυση της κοινωνίας βαραίνουν τόσο τον Γ.Παπανδρέου,όσο και τα στελέχη που υλοποίησαν και υλοποιούν την πολιτική του μνημονίου. Για τον κόσμο της εργασίας,για τη νεολαία και για τους χιλιάδες ανέργους το ζητούμενο δεν είναι η αναζήτηση ενός νέου σωτήρα που θα αναβαπτίσει το ΠΑΣΟΚ.Το διακύβευμα είναι το τέλος του δικομματισμού και η συγκρότηση ενός ισχυρού μετώπου με πυρήνα την Αριστερά που θα βάλει τέλος στην πολιτική εξαθλίωσης που οδήγησαν οι πολιτικές αυτών που σήμερα εμφανίζονται ως ελπίδα για τον τόπο. Το Γραφείο Τύπου

Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος: Νίκη στη ΜΕΒΓΑΛ

Απεργία πραγματοποιήθηκε στο εργοστάσιο της ΜΕΒΓΑΛ, μετά την απόφαση της διοίκησης να απολύσει έναν εργαζόμενο και ταυτόχρονα να μειώσει τους μισθούς μέσω περικοπών στα επιδόματα. Την επόμενη μέρα της απεργίας, η εργοδοσία προχώρησε σε δύο ακόμα απολύσεις με αποτέλεσμα να αποφασιστεί νέα απεργία από το επιχειρησιακό, αλλά και από το κλαδικό σωματείο. Υπό την πίεση της απεργιακής κινητοποίησης, η εταιρεία επιχείρησε να κάνει ελιγμό, ανακοινώνοντας την επαναπρόσληψη δύο από τους τρεις απολυμένους. Ωστόσο, η απεργία συνεχίστηκε κυρίως χάρη στην επιμονή του κλαδικού σωματείου το οποίο οργάνωσε και συγκέντρωση συμπαράστασης στην οποία μαζεύτηκαν περίπου 800 εργαζόμενοι έξω από την πύλη του εργοστασίου. Μπροστά στην αποφασιστικότητα των εργαζομένων και αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο να πάθει σημαντική οικονομική ζημιά από γάλα που θα χάλαγε αν συνεχιζόταν η απεργία, η εργοδοσία υποχώρησε πλήρως παίρνοντας πίσω τις απολύσεις και τις μειώσεις στους μισθούς.

Δήλωση του Π. Σκουρλέτη, εκπρόσωπου Τύπου του ΣΥΝ για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις

Μπροστά στο κρίσιμο σταυροδρόμι που βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση και σε συνθήκες μιας βαθιάς συστημικής κρίσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, το διευθυντήριο των Μέρκελ-Σαρκοζί προωθεί το δρόμο της μεγαλύτερης λιτότητας και της λιγότερης δημοκρατίας. Ως γνήσιοι πολιτικοί εκφραστές των αγορών και της τραπεζοκρατίας, οι Μέρκελ- Σαρκοζί θέλουν να τελειώνουν οριστικά με το κοινωνικό κράτος και τα εργασιακά δικαιώματα, ρίχνοντας τα βάρη της κρίσης στον κόσμο της εργασίας, καταπατώντας ταυτόχρονα κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας. Αυτός ο δρόμος δεν είναι ο δρόμος των ευρωπαϊκών λαών κι αν η Ε.Ε. δεν τον εγκαταλείψει, πολύ σύντομα θα ζήσει συνθήκες αποδόμησής της. Η σημερινή κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία οι δυνάμεις του κόσμου της εργασίας, στη συνάντησή τους με τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις, να δημιουργήσουν ένα αντινεοφιλελεύθερο- αντιμνημονιακό μέτωπο που θα θέσει το ζήτημα μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Ανακοίνωση για τη συμπλήρωση τριών χρόνων από την εξέγερση του Δεκέμβρη

Τρία χρόνια πέρασαν από τη μέρα που ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από σφαίρα ειδικού φρουρού της ΕΛ.ΑΣ.Το ξέσπασμα της νεολαίας που συμπαρέσυρε ολόκληρη την κοινωνία,το Δεκέμβρη του 2008 ήταν η οργισμένη απάντηση μιας γενιάς που αρνείται να συμβιβαστεί με το μέλλον που της σχεδιάζουν. Όπως τότε,που η νέα γενιά με αφορμή την κρατική δολοφονία βγήκε στους δρόμους υπερασπιζόμενη τα δικαιώματα της ενάντια στην πολιτικής της εκμετάλλευσης,έτσι και σήμερα που η κοινωνία δοκιμάζεται από το μνημονιακό αυταρχισμό,ο δρόμος του αγώνα είναι μονόδρομος.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Πέρασαν τρία χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τρία χρόνια από την εξέγερση της νεολαίας, των μαθητών που πλημμύρισαν τους δρόμους της χώρας, διεκδικώντας σεβασμό στη ζωή και στο μέλλον τους. Τότε, απέναντι στην εξεγερμένη νεολαία, απέναντι στη δικαιολογημένη οργή, το κράτος απάντησε με γενικευμένη καταστολή, φοβήθηκε την ορμή της νιότης, την ανυπακοή της εφηβείας. Πέρασαν τρία χρόνια, αλλά δεν ξεχνάμε. Ο Δεκέμβρης του 2008 θα μείνει στην ιστορία: για την αγριότητα του κράτους και των δυνάμεων καταστολής. Για την περίσσεια υποκρισία όλων αυτών που ανέλαβαν να σπιλώσουν τη νεανική εξέγερση και που επιχείρησαν να βαφτίσουν τα νεράντζια, όπλα και την οργή, τρομοκρατία. Κυρίως, όμως, θα μείνει στην ιστορία γιατί μια ολόκληρη γενιά δήλωσε ότι δεν θα μείνει στο περιθώριο, δεν θα κάνει πίσω από τα όνειρά της για μια ζωή με αξιοπρέπεια, δικαιώματα και ελευθερία. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τη νεολαία και τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν ειρηνικά, μαζικά και αγωνιστικά στις εκδηλώσεις μνήμης για την επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους στη σημερινή μνημονιακή πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον των σημερινών και των επόμενων γενιών. Γιατί η ιστορία γράφεται στους δρόμους.

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Ανακοίνωση της Νεολαίας Συνασπισμού για την εφαρμογή της εργασιακής εφεδρείας και τις συνέπειές της στα Πανεπιστήμια

Η Σύγκλητος του Γεωπονικού αποφάσισε διήμερη αναστολή της λειτουργίας του Πανεπιστημίου αντιδρώντας στην εφαρμογή της εργασιακής εφεδρείας. Το μέτρο της εφεδρείας δεν θέτει μόνο εκτός εργασιακής πραγματικότητας 20.000 δημοσίους υπαλλήλους (που μέχρι το τέλος του 2012 θα φτάσουν τις 30.000) αλλά θέτει σε συνολικό κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων οργανισμών και Πανεπιστημίων. Οι περικοπές στην ήδη υποχρηματοδοτούμενη δημόσια εκπαίδευση κατά 1,2 δις σε συνδυασμό με την έλλειψη προσωπικού στα Πανεπιστήμια λόγω εφαρμογής της εφεδρείας θα οδηγήσει σε κατάρρευση τη δημόσια εκπαίδευση ανοίγοντας το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Παρόμοια κατάσταση επικρατεί σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες θα ελαττωθούν κατά 30% με αποτέλεσμα την περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ κάθε άλλο παρά σίγουρη μπορεί να αισθάνεται για το μέλλον των πολιτικών της. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα Πανεπιστήμια και στην Πολιτική Αεροπορία αποτελούν τις πρώτες μόνο αντιδράσεις στο μέλλον που τους ετοιμάζουν. Οι εργαζόμενοι έχουν πλέον αντιληφθεί ότι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους περνάει μόνο μέσα από την ανατροπή της κυβέρνησης και των πολιτικών της και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να το πετύχουν.

Η Ε.Ε. δεν θέλει, η παγκόσμια οικονομία δεν μπορεί

Το ΔΝΤ καλείται να αναλάβει έναν νέο κεντρικό ρόλο στη διάσωση της Ευρωζώνης, με τη μεγάλη διεύρυνση των διαθέσιμων κεφαλαίων του από ΗΠΑ, Ε.Ε., Ρωσία, Κίνα, Καναδά, Ιαπωνία και φυσικά από τη δημιουργία μιας νέας γραμμής χρηματοδότησης απευθείας από τις κεντρικές τράπεζες των παραπάνω. Η κρίση στην Ευρωζώνη έφθασε σε πλήρες αδιέξοδο. Οι εμμονικοί Βρετανοί μετρούν μέρες για το μέλλον του ευρώ, ενώ όλοι γνωρίζουν το βρετανικό πρόβλημα ανεξέλεγκτου ιδιωτικού χρέους, που δεν θεραπεύεται από την εξοικονόμηση δημόσιων πόρων για την κάλυψή του. Οι αμετανόητα αυτοκαταστροφικοί Γερμανοί εμμένουν στη “μη λύση”: την εξαφάνιση κάθε ελλείμματος από τους εθνικούς προϋπολογισμούς, το οποίο συγκρατεί εν μέρει την αύξηση του δημόσιου χρέους, αλλά δεν απαντά στο ερώτημα της διαχείρισης του υπάρχοντος δημόσιου χρέους και φυσικά στέλνει την ευρωπαϊκή οικονομία σε τριετή τουλάχιστον ύφεση. Η πολιτική αυτή δεν απαντάει στο άμεσο ερώτημα της αναχρηματοδότησης των ομολόγων που λήγουν το 2012 και τα οποία φθάνουν σε εξωφρενικά επίπεδα. Η Ιταλία θα χρειαστεί 306 δισ., η Ισπανία 125, η Ελλάδα 44. Μαζί με την Ιρλανδία και Πορτογαλία τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα του 2012 είναι 500 δισ. και από 250 το 2013 και το 2014. Πολύ περισσότερο που το τραπεζικό σύστημα χρειάζεται κάτι παραπάνω από 100 δισ. που προέβλεψε η ντε φάκτο καταργημένη απόφαση της 27ης Οκτωβρίου. Για την ακρίβεια, χρειάζεται όσο και το δημόσιο χρέος, περίπου άλλο 1 τρισ. Ο περίφημος μηχανισμός EFSF, με το 1 τρισ. “εικονικό χρήμα”, αδυνατεί ήδη να δανειστεί από τις αγορές σε μακροχρόνια βάση, άρα κρίνεται ήδη ανεπαρκής. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει εξαντλήσει τα όριά της με βάση τη διακριτική πολιτική που εφαρμόζει μέχρι σήμερα, καθώς έχει αγοράσει ήδη ομόλογα αξίας 200 δισ. Για να διευρύνει τον παρεμβατικό της ρόλο χρειάζεται νέες καταστατικές ρυθμίσεις. Εν κατακλείδι η επίλυση των προβλημάτων χρειάζεται μία τριπλή παρέμβαση. Πρώτον, την έκδοση χρήματος και ευρωομολόγων προκειμένου να γίνει διαχειρίσιμο το δημόσιο χρέος. Δεύτερον, τον συντονισμό μεν της δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά με κατεύθυνση την προσαρμογή της στις άνισες επιδόσεις των οικονομιών, ακριβώς δηλαδή το αντίθετο από αυτό που επιχειρεί η “δημοσιονομική πειθαρχία”. Τρίτον, τη συντονισμένη πολιτική της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και του τραπεζικού συστήματος σε μία κατεύθυνση ενίσχυσης των επενδύσεων. Όλα αυτά είναι εξωπραγματικά και για τον λόγο αυτόν οι αγορές σημειώνουν τις ημερομηνίες εκλογών προκειμένου να δουν αν κάτι θα αλλάξει στη συνέχεια. Μέχρι τότε προεγγράφουν την πολιτική παράλυση και την αδυναμία της Ευρωζώνης. Τι μένει; Μα φυσικά το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ καλείται να αναλάβει έναν νέο κεντρικό ρόλο στη διάσωση της Ευρωζώνης, με τη μεγάλη διεύρυνση των διαθέσιμων κεφαλαίων του από ΗΠΑ, Ε.Ε., Ρωσία, Κίνα, Καναδά, Ιαπωνία και φυσικά από τη δημιουργία μιας νέας γραμμής χρηματοδότησης απευθείας από τις κεντρικές τράπεζες των παραπάνω. Η δουλειά ήδη ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα από όλες τις κεντρικές τράπεζες μαζί προκειμένου να συγκρατήσουν μία κατάσταση, έστω βραχυχρόνια, που έτεινε να τεθεί εκτός ελέγχου. Και τώρα, με δεδομένη την πλήρη αδυναμία της Ευρώπης να παρακάμψει τη γερμανική “ψυχασθένεια”, κερδίζει χρόνο προκειμένου να βρεθούν μονιμότερες επιλογές. Η Γερμανία προτιμά να δανείσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το ΔΝΤ και αυτό να αγοράζει εθνικά ομόλογα των κρατών - μελών, αντί να το κάνει απευθείας. Είναι όμως βιώσιμη η νέα τάξη πραγμάτων, όπως φαίνεται να διαμορφώνεται; Θεωρούμε ξεπερασμένο τον προφανή γαλλογερμανικό συμβιβασμό, περί ικανοποίησης των γερμανικών αιτημάτων για δημοσιονομικό έλεγχο προκειμένου να αφεθεί η κεντρική τράπεζα να εκδώσει χρήμα ή να αγοράσει ομόλογα. Θεωρούμε ξεπερασμένη την ιδέα των πολλών ζωνών του ευρώ. Το ευρώ εδράζεται τουλάχιστον σε δύο χώρες, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Εάν δεν είναι μαζί στο ευρώ, τότε δεν υπάρχει ευρώ. Εάν υπάρχει το γαλλογερμανικό ευρώ, τότε η περιφέρεια είναι διαχειρίσιμη. Αλλιώς μιλάμε για διευρυμένο γερμανικό μάρκο, διευρυμένο γαλλικό φράγκο ή, πιο απλά, για εθνικά νομίσματα με κάποιες διμερείς δεσμεύσεις. Τέλος, θεωρούμε εξωπραγματική τη μεμονωμένη εκδίωξη μικρών χωρών, μιας και δεν λύνει κανένα από τα παραπάνω προβλήματα. Τι απομένει, λοιπόν; Μία μεταβατική περίοδος σχετικής αποδυνάμωσης του ευρώ. Μία τριετής ύφεση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Συνεχείς πιέσεις πάνω στο νόμισμα. Τέλος, μία ατελής διαχείριση της αναγκαίας ρευστότητας μέσω του ΔΝΤ. Αυτό μπορεί να φαντάζει όχι και τόσο αρνητικό. Αλλά, πρώτον, παραβιάζει τον αρχικό κανόνα πάνω στον οποίο γίνεται η παγκόσμια διαχείριση της κρίσης, που είναι οι σταθερές ισοτιμίες των βασικών νομισμάτων, κάτι που έχει εφαρμοστεί απαρέγκλιτα μέχρι στιγμής. Δεύτερον, οδηγεί μετά βεβαιότητας σε αποδυνάμωση την παγκόσμια οικονομία καθώς επιβραδύνει τους ρυθμούς στις αναπτυσσόμενες χώρες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.). Τρίτον, ανοίγει τον δρόμο σε επικίνδυνες διακυμάνσεις σε βασικά προϊόντα (πετρέλαιο, μέταλλα κ.λπ.), τα οποία είναι ευαίσθητα στις συναλλαγματικές ανακατατάξεις. Συνεπώς, εγκαινιάζει ένα νέο κύκλο αστάθειας. Η “παθιασμένη” Ευρώπη διευρύνει τον κύκλο σε μία προσπάθεια να αποφύγει την ώρα της κρίσης. Απέτυχε να απομονώσει τον “ιό” της Ελλάδας. Μετά απέτυχε να συγκρατήσει την κλιμάκωση της κρίσης στην περιφέρεια. Τέλος, τώρα που η κρίση έφθασε στην καρδιά της Ευρώπης, δείχνει να αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Ανοίγει ακόμα περισσότερο τον κύκλο και καλεί τον υπόλοιπο κόσμο να σώσει την Ευρώπη. Μόνο που αυτό είναι αδύνατο.