1. Η κινητοποίηση της Κυριακής 12/2 ως το αποκορύφωμα του αγωνιστικού τριημέρου που ξεκίνησε με την 48ωρη απεργία αποτέλεσε μια σαφέστατη τομή από μεριά κινήματος. Ζήσαμε αν όχι την μεγαλύτερη, μια από τις μεγαλύτερες σε όγκο κινητοποίηση μέχρι στιγμής ενάντια στην πολιτική του μνημονίου. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά όμως είναι αυτά που πραγματικά την ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες κινητοποιήσεις. Πρώτη φορά ο εκβιασμός της πτώχευσης εκφράστηκε με τόσο επιθετική μορφή από μια πλειάδα πολιτικών κέντρων. Κυκλοφόρησαν “μυστικά σχέδια” που έκαναν αναφορά για την εξαφάνιση ειδών πρώτης ανάγκης όπως τρόφιμα, πυροδότηση ταραχών ακόμα και κινδύνους για την εθνική ασφάλεια. Οι εκβιασμοί αυτοί υιοθετήθηκαν πλήρως και από τον μέχρι πρότινος αντιμηνμονιακό πόλο του δικομματισμού την ΝΔ. Οι εκατοντάδες χιλιάδες όμως που διαδήλωσαν όχι μόνο στο κέντρο των μεγάλων πόλεων αλλά σε ολόκληρη την χώρα ανέδειξαν με τον πιο κρυστάλλινο τρόπο την τρομακτική αναντιστοιχία και απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος, μια εκρηκτική κρίση αντιπροσώπευσης, καθώς και την κατάρρευση του εκβιασμού στην πλατιά πλειοψηφία των υποτελών. Η κινητοποίηση της Κυριακής προηγήθηκε από την 48ωρη γενική απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η κήρυξη της απεργίας αποτέλεσε ένα απαραίτητο βήμα στην ανάδειξη της συνολικής αντίθεσης του κόσμου της εργασίας με τους αστικούς σχεδιασμούς και δημιουργίας κλίματος αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Η συμμετοχή όμως στην απεργία και στις συγκεντρώσεις ανέδειξε για άλλη μια φορά ότι το πρόβλημα του οργανωμένου εργατικού κινήματος δεν περιορίζεται στην ποσότητα των κεντρικών απεργιακών κινητοποιήσεων ούτε μπορεί να εξαντληθεί από το σχήμα “κακή ηγεσία-καλή βάση”. Τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε μέσα από την οργανωμένη παρέμβαση στους κατακερματισμένους χώρους δουλειάς είναι πολύ πιο βαθιά απαιτούν τεράστια προσπάθεια,δράση, αυταπάρνηση, μελέτη και σκέψη, στην προσπάθεια ταξικής ανασυγκρότησης των σωματείων και συνολικά της δομής του εργατικού κινήματος.
2. Το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που στηρίζουν την υλοποίηση της μνημονιακής πολιτικής μετράνε μετά από αυτή την μάχη τεράστιες απώλειες. Το ΛΑΟΣ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την συμμετοχή του στο κυβερνητικό σχήμα χάνοντας ταυτόχρονα τα δύο πιο προβεβλημένα στελέχη του. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αναγκάστηκαν να διαγράψουν πρωτοφανή αριθμό βουλευτών που δεν πειθάρχησαν στην πλήρης στήριξης του νέου μνημονίου. Είναι φανερό ότι το ίδιο το πολιτικό σύστημα θα προσπαθήσει να βρει καινούργια σημεία ισορροπίας μέσω ανασυνθέσεων. Η συγκεκριμένη διαδικασία δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών ή πολιτικών συσπειρώσεων που θα αποτελούνται από μικρότερους σχηματισμούς στην κατεύθυνση δημιουργία δύο κεντρικών συστημικών πόλων που θα έρθουν να αντικαταστήσουν την προηγούμενη δικομματική λειτουργία. Η φάση του κατακερματισμού στην οποία βρισκόμαστε σήμερα αποτελεί απλά το πρώτο στάδιο. Μέσα στο συγκεκριμένο πεδίο ρευστότητας με τις πολιτικές εκπροσωπήσεις τιναγμένες κυριολεκτικά στον αέρα η Αριστερά πρέπει να συνεχίσει την προσπάθεια δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα καταφέρει να ανατρέψει συνολικά τους σημερινούς κοινωνικούς συσχετισμούς και να πυροδοτήσει εξελίξεις που θα απαντήσουν στα πιο άμεσα και ζωτικά προβλήματα του κόσμου της εργασίας και των συμμάχων του. Μια διαδικασία που θα είναι σε συνολική σύγκρουση με την σημερινή οργάνωση της κοινωνίας και θα θέτει ως κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και όχι την συσσώρευση κερδών. Μία τέτοια διαδικασία δεν μπορεί ειδικά σήμερα να συγκροτηθεί πάνω στην ανάγκη ταξικής απάντησης του κόσμου της εργασίας στην επίθεση που δέχεται, δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια διαδικασία επαναθεμελίωσης και ανασυγκρότησης της ίδιας της διαλυμένης και κατακερματισμένης σημερινής εργατικής ταυτότητας.
3. Ένα από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της Κυριακάτικης συγκέντρωσης που κατέλαβε ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας από την Ομόνοια, το Σύνταγμα, το Μοναστηράκι ως την Ακρόπολη και τους γύρω δρόμους είναι η μαχητική στάση του κόσμου και η αντίσταση του στις προσπάθειες της αστυνομίας να τον διαλύσει. Παρόμοια στάση διαφάνηκε και στις κινητοποιήσεις για το μεσοπρόθεσμο. Την περασμένη Κυριακή όμως βιώσαμε μια πρωτοφανής αποφασιστικότητα από την τεράστια πλειοψηφία του κόσμου να αμυνθεί απέναντι στην κρατική βία και τις αστυνομικές επιθέσεις, να υπερασπιστεί το δικαίωμα του στην συγκέντρωση και την διαμαρτυρία να υπερασπιστεί την ίδια του την σωματική ακεραιότητα απέναντι στις ορδές των οργάνων καταστολής. Τα συγκεκριμένα γεγονότα αποτελούν την μία όψη των συγκρούσεων που ζήσαμε την Κυριακή για αρκετές ώρες σε ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας. Η άλλη όψη ήταν οι επιθέσεις και οι εμπρησμοί σε κτήρια. Χωρίς να αρνούμαστε την ύπαρξη και την δράση πληρωμένων χαφιέδων του κράτους στο εσωτερικό κάθε μαζικής κινητοποίησης με στόχο την διάλυση τους, χωρίς να αρνούμαστε το γεγονός ότι τέτοιοι υπήρξαν και την Κυριακή (δεν θα μπορούσαμε να αρνηθούμε κάτι που σύντροφοι μας είδαν με τα ίδια τους τα μάτια όταν δεκάδες χαφιέδες με ορμητήριο το Ζάππειο εφοδιαζόντουσαν από ομάδες της Δέλτα) πιστεύουμε ότι ειδικά για την πραγματική κατανόηση αυτών που ζήσαμε την Κυριακή και αυτών που πιθανότατα θα ζήσουμε το επόμενο διάστημα το συγκεκριμένο ερμηνευτικό σχήμα δεν μπορεί να μας προσφέρει πολλά. Μεταξύ άλλων δεν είναι μόνο η εμπειρία του Δεκέμβρη του 2008, αλλά και τα προάστια του Παρισιού, ή το φετινό καλοκαίρι του Λονδίνου για τα οποία κάθε στοιχειωδώς ειλικρινής ανάλυση δεν μίλαγε για τους χαφιέδες οι οποίοι σίγουρα θα υπήρχαν αλλά για την μητροπολιτική βία, τα αδιέξοδα και τους αποκλεισμούς. Ένας από τους λόγους για τους οποίους πρέπει να ξεμπερδεύουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα με την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα που υποστηρίζουν και υλοποιούν αυτή τη βαρβαρότητα που σήμερα ζούμε είναι γιατί αυτή η βαρβαρότητα δεν γνωρίζει όρια. Γιατί αυτή η βαρβαρότητα μολύνει ολόκληρη την κοινωνία από άκρη ως άκρη. Γιατί αυτή τη βαρβαρότητα την συναντάμε καθημερινά σε κάθε έκφραση κοινωνικού κανιβαλισμού που συνεχώς διευρύνεται. Γιατί, σε αντίθεση με ότι θα επιθυμούσαν οι άρχοντες μας, μία κοινωνία που δέχεται τόσο μεγάλη βία δεν θα απαντήσει με λουλούδια και δυστυχώς για αυτούς αυτή η βία δεν θα περιορίζεται πλέον ούτε στους τέσσερις τοίχους σπιτιών στις υποβαθμισμένες περιοχές ούτε στα γήπεδα. Θα περπατήσει στους δρόμους ως μία ζωντανή αντανάκλαση των αδιεξόδων που η κυρίαρχη πολιτική έχει δημιουργήσει. Κατανόηση της συγκεκριμένης πραγματικότητας δεν αποτελεί ούτε ένδειξη συμπάθειας ούτε ανοχής απέναντι σε αντικοινωνικές πρακτικές και αυτό μπορούν να το καταλάβουν ακόμα και εκείνοι που ο μισθός τους, τους αναγκάζει να λένε και να γράφουν το αντίθετο. Αποτελεί όμως το πρώτο απαραίτητο βήμα για ένα σχέδιο που θα μπορέσει πραγματικά να μετασχηματίσει τα σημερινά αδιέξοδα σε δρόμους που θα δημιουργήσουν νέες προοπτικές θα ανατρέψουν την σημερινή βαρβαρότητα που ζούμε προστατεύοντας τους ίδιους του υποτελείς από τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
4. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της συγκυρίας την οποία διανύουμε, αυτό της ρευστότητας, σε καμία περίπτωση δεν αναιρείται από την ψήφιση και του νέου μνημονίου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επίθεση του αστισμού με στόχο την συνολική υποτίμηση της εργατικής δύναμης θα αξιοποιήσει το νέο θεσμικό πλαίσιο και θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Μέσα σε αυτό το κοινωνικό σκηνικό η πυροδότηση κοινωνικών αγώνων ενάντια στους αστικούς σχεδιασμούς είναι βέβαιη. Μόνο μέσα από μία διαδικασία μαζικών,μαχητικών κοινωνικών αγώνων μπορούμε να ανιχνεύσουμε τις δυνατότητες ανατροπής της σημερινής κατάστασης. Είναι σίγουρο ότι οποιαδήποτε διαδικασία άμεσης προσφυγής στην λαϊκή βούληση θα προκύψει μόνο μέσα από την περαιτέρω αποσταθεροποίηση της σημερινής κυβερνητικής εξουσίας και όξυνση του κοινωνικού ανταγωνισμού. Επίσης σίγουρο είναι ότι ακόμα και σε μία τέτοια περίπτωση οι εκβιασμοί περί χρεοκοπίας που εκφράστηκαν πριν την ψήφιση του νέου μνημονίου θα επανέλθουν με ασύγκριτα μεγαλύτερη ένταση ως το τελευταίο όπλο του αστικού συνασπισμού εξουσίας αναπαραγωγής ενός θετικού για αυτόν συσχετισμού.
Η Γραμματεία του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου