Κορυφώνεται η πολιτική σύγκρουση μέσα στα ερείπια και τη χρεωκοπία των πολιτικών του Μνημονίου και του πολιτικού προσωπικού που το επέβαλε και το εφαρμόζει. Πράγματι «τα ψέματα τέλειωσαν», όπως ακούγεται από πολλές πλευρές αυτές τις μέρες. Πλην όμως ζούμε μέσα στις επικίνδυνες ακροβασίες και τους οριακούς πειραματισμούς που έχουν μοναδικό σκοπό την ανασύσταση του ευρύτερου μνημονιακού μπλοκ σε μονοκομματική βάση με το σύνολο των επί διετία ψευδομένων και υποκριτών, ενδεχομένως με τις απαραίτητες σε τέτοιες περιπτώσεις θυσίες, όπως αυτή του «τελειωμένου» από τα κέντρα Γ. Παπανδρέου και ολίγων συνεργατών του.
Ο τρόμος του κοινού συστήματος των διεθνών και εγχώριων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που ηγούνται της σταυροφορίας του κεφαλαίου εναντίον των δυνάμεων της εργασίας είναι ένας και μοναδικός. Να περιθωριοποιήσουν, αν δεν μπορέσουν να συντρίψουν, τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία αντίστασης και ανατροπής που έχει διαμορφωθεί μέσα στη χώρα μας και που κυοφορείται κατ' αντιστοιχία στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο. Η επίκληση, λοιπόν, απ' όλες τις πλευρές του συστήματος της «ομαλότητας», ως εθνικού μάλιστα πλαισίου, που υπερβαίνει την αυθεντική λαϊκή βούληση, που μπορεί να εκφραστεί μέσα από άμεσες εκλογές, εγκυμονεί σχεδιασμούς και σενάρια πολιτικών εκτροπών και αυταρχικής ανακοπής, με κοινοβουλευτικό μανδύα, των εξελίξεων που έχει δρομολογήσει η ίδια η θιγόμενη, η δοκιμαζόμενη και πολλαπλά απειλούμενη για τις επόμενες δεκαετίες ελληνική κοινωνία.
Ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Το πειραματόζωο αντιστάθηκε στις βαρύτατες συνέπειες και την εμφανή απουσία ελπίδας και διεξόδου που επιφέρουν το σύνολο των μνημονιακών πολιτικών. Η ελληνική κυβέρνηση και οι στενοί της συνεργάτες των Eυρωπαίων νεοφιλελεύθερων ελίτ και του ΔΝΤ πανικοβλήθηκαν από τη μαζικότητα, το πάθος, την κοινωνική και πολιτική ανυπακοή, τη συγκρουσιακή διάθεση πολλαπλών «μειοψηφιών» και «συντεχνιών» που διαμόρφωσαν τα πλειοψηφικά ποτάμια στους δρόμους και στις πλατείες της χώρας μας, ιδιαίτερα τα ταξικά και διαταξικά κινήματα των πλατειών, της ανυπακοής στα μέτρα, των καταλήψεων δημόσιων κτηρίων και των γενικών απεργιών που νέκρωσαν τη χώρα.
Η δημοσκοπική καταστροφή του ΠΑΣΟΚ, οι χλωμές επιδόσεις της Ν.Δ. και η ενίσχυση των, έστω και κατακερματισμένων, δυνάμεων της αριστεράς δίνουν το μήνυμα για ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών και για τη διεκδίκηση εναλλακτικών πολιτικών για την υπέρβαση της κρίσης εις βάρος του μνημονιακού μπλοκ. Όταν μάλιστα η συνεχιζόμενη και οξυνόμενη, όπως είναι φυσικό λόγω του συστημικού της χαρακτήρα, κρίση εγκυμονεί αντίστοιχες διεργασίες μέσα στις πληττόμενες άμεσα από την κρίση χρεών χώρες και επίσης ντόμινο εκρήξεων στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, τότε είναι σαφές ότι έχει «διασαλευτεί η τάξη». Ότι «κινδυνεύει η ομαλότητα», ότι πρέπει «να σωθεί η χώρα από το να γίνει παρίας της Ευρώπης εκτός ευρωζώνης», ότι «το τρενάκι του τρόμου» πρέπει να ελαφρύνει από τη μικρή σαβούρα της Ελλάδας για να σωθεί το τρένο της Ευρωζώνης!
Όλα τα παραπάνω με το κατάλληλο επικοινωνιακό σασπένς μας πλασάρουν με τον δικό τους τρόμο, για να μας τρομάξουν, οι διεθνείς πάτρωνες και οι εγχώριοι ομοϊδεάτες και συνεργάτες τους όλων των διαβαθμίσεων του πολιτικού, του οικονομικού και του μιντιακού προσωπικού που συνειδητοποιεί την κρίση της ηγεμονίας του. Που συνειδητοποιεί κυρίως τις αξεπέραστες δυσκολίες για να επιβληθεί χωρίς αντιστάσεις σε ευρωπαϊκή κλίμακα το μοντέλο μιας κοινωνίας φθηνής εργασίας, εκτεταμένης ανεργίας, διάλυσης κάθε δημόσιου και κοινωνικού τομέα υπηρεσιών, ασφυκτικής περιστολής κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Οι δήθεν κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» είναι το πολιτικό μοντέλο που θέλουν να επιβάλουν αυτοί οι κύκλοι κατά σειρά σε όλες τις χώρες που πλήττονται από την κρίση, ή καλύτερα που έχουν επιλεγεί ως πρώτα θύματα της κρίσης. Είναι το τελευταίο ανάχωμα, σε πολιτικό επίπεδο, για μια βραχυ-μεσοπρόθεσμη εγγύηση της νέας στρατηγικής των μακροπρόθεσμων αντικοινωνικών παρεμβάσεων που επελέγη μετά από μακρά ζύμωση από κοινού της ηγεσίας της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, όπως αυτή της 26ης - 27ης Οκτώβρη με την περίφημη «δανειακή σύμβαση» σε αντικατάσταση των εμβαλωματικών επεμβάσεων με τα πρόδρομα διαδοχικά μνημόνια και την ανενεργή απόφαση της 21ης Ιουλίου.
Η ίδια λοιπόν η δανειακή σύμβαση, ως στρατηγική και ως πακέτο, είναι το διακύβευμα για την αποδοχή ή την απόρριψη, για τη συναίνεση ή για την επιλογή ενός ριζικά διαφορετικού δρόμου που θα αντικαταστήσει τους χρεωκοπημένους «μονόδρομους» που οδήγησαν σε ύφεση και απόγνωση της κοινωνίας. Αυτή την ύλη, λοιπόν, και την ατζέντα μέτρων, τακτικών και επιλογών που περικλείει θέλουν απεγνωσμένα, στα καθ' ημάς, το ΠΑΣΟΚ ευθέως, η Ν.Δ. αισχυντηλά, αλλά αποφασιστικά, το ΛΑΟΣ και η Μπακογιάννη ανοιχτά, από πλευράς πολιτικού προσωπικού, να την επιβάλουν και να την υπηρετήσουν «πάση θυσία».
Οι ευρωπαϊκοί εκβιασμοί, τα τρομοκρατικά διλήμματα που τέθηκαν για την αποφυγή όχι μόνο των άμεσων εκλογών, αλλά και κάθε είδους δημοψηφίσματος που θα μπορούσε, με βάσιμες προβλέψεις, να θέσει σε κίνδυνο τα σχέδιά τους, συνιστούν τη μεγαλύτερη και πλέον απροκάλυπτη παραδοχή της χρεωκοπίας τους. Ταυτόχρονα, είναι και σαφής απόδειξη για τον οριακό βαθμό πολιτικής εκτροπής και αστάθειας που είναι αποφασισμένες αυτές οι δυνάμεις να διακινδυνεύσουν για να μην χάσουν την ηγεμονία στις εξελίξεις.
Δεν έχουν αντιληφθεί, όμως, ότι τα πράγματα, οι καταστάσεις μέσα στην κοινωνία τούς έχουν υπερβεί, ότι κυριολεκτικά «βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου», ότι οι σωτηρολογικές παρεμβάσεις τους αντιμετωπίζονται με τη χλεύη που τους πρέπει, ότι σε τελευταία ανάλυση η διαμορφούμενη ευρεία αντιμνημονιακή και αντινεοφιλελεύθερη κοινωνική πλειοψηφία θα συντρίψει κάθε επίκληση μιας δήθεν ομαλότητας που εξωραΐζει την παρακμή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου