Υπάρχουν φορές που ο καλύτερος δρόμος για να βρεις την απάντηση που γυρεύεις ανοίγεται μέσα από τις ερωτήσεις που κάνεις. Τι συνέβη πέρσι τον Δεκέμβρη; Γιατί συνέβη και γιατί συνεχίζει ο περσινός Δεκέμβρης να φοβίζει τους καλούς μας «άρχοντες»; Τι είναι αυτό που τρομοκρατεί την κυβέρνηση, τους τηλεαστέρες των 8 και την αστυνομία; Πως γίνεται μια ανάμνηση που βιάστηκαν να ξορκίσουν να αρνείται να φύγει;
Υπάρχουν φορές που το πιο δύσκολο αλλά και το πιο σημαντικό που έχεις να κάνεις είναι να υπερασπιστείς την ιστορία κόντρα στους εργάτες της εξουσίας που δουλεύουν μαζί με τον χρόνο για να της αφαιρέσουν τις επικίνδυνες γωνιές και να την μετατρέψουν σε ένα μεγάλο κύκλο που θα μας χωράει όλους και η αλήθεια είναι ότι ο Δεκέμβρης είναι γεμάτος από γωνίες και κοφτερά σημεία. Όπως και κάθε εξέγερση.
Γιατί ο Δεκέμβρης ήταν ένα αυθεντικό ξέσπασμα οργής ένας συλλογικό «φτάνει πια». Άνοιξε ένα ρήγμα στην κανονικότητα και στην συνέχεια των αδιεξόδων που έχουν πνίξει τη νεολαία και τον κόσμο της δουλειάς. Έδειξε ξεκάθαρα ότι το μέλλον που μας ετοιμάζουν δεν μας χωράει, ότι στον κόσμο του κέρδους δεν υπάρχει χώρος για τις ανάγκες και τα όνειρα μας.
Ο Δεκέμβρης όμως έδειξε και κάτι άλλο. Ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε τους όρους που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Έδειξε ότι μας φοβούνται και ότι κόντρα στον ατομισμό και τον ανταγωνισμό υπάρχει ο δρόμος της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.
Εκείνες τις μέρες όλος ο κόσμος μάθαινε ξαφνιασμένος τα νέα από αυτή την μικρή γωνιά της Ευρώπης. Κάποιοι έπαιρναν ελπίδα και χαρά για το γεγονός ότι οι κοινωνίες μας είναι ακόμα ζωντανές, κάποιοι άλλοι φόβο γιατί η ίδια η ζωή τους υπενθύμιζε ότι η ιστορία δεν έχει τελειώσει και ότι η κυριαρχία τους δεν είναι αιώνια.
Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μαθητές και νέοι άνθρωποι σε όλη την χώρα βγήκαν στους δρόμους. Μια ολόκληρη γενιά έμαθε τι σημαίνει αγώνας, συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Έμαθε όμως τι σημαίνει και καταστολή. Έμαθε ότι όταν για την κυβέρνηση τελειώνουν τα επιχειρήματα και καταρρέει η πειθώ υπάρχει και άλλος δρόμος, ο δρόμος της βίας.
Η κυβέρνηση και οι σύμμαχοι της έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να απομονωθεί η νεολαία. Να δώσει μια μάχη μόνη και να τη χάσει γρήγορα. Δεν τα κατάφεραν όμως γιατί τα αδιέξοδα των νέων ανθρώπων δεν είναι τα μόνα αδιέξοδα σε αυτή την χώρα. Εργαζόμενοι και άνθρωποι όλων των ηλικιών κατέβηκαν στους δρόμους στήριξαν με όποιο τρόπο μπορούσε ο καθένας. Δεν στήριξαν απλά ένα ξένο αγώνα, στήριξαν την ίδια τους την αξιοπρέπεια.
Η νεολαία δεν έμεινε μόνη της. Από την πρώτη στιγμή η ριζοσπαστική αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε μαζί της στον δρόμο. Δεν λογάριασε το πολιτικό κόστος, μίλησε για την εξέγερση και για τα αίτια της εξέγερσης. Οι εχθροί της εξέγερσης, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να αρνηθούν με όλες τους τις δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν την λέξη εξέγερση. Γιατί αν μιλήσεις για εξέγερση τότε πρέπει να αναφερθείς και στις αιτίες πρέπει να μιλήσεις για τα κοινωνικά αδιέξοδα. Γι’ αυτό προτίμησαν απλά, για άλλη μια φορά, να κάνουν απολογισμούς από τζαμαρίες αρνούμενοι να δουν το κύριο στοιχείο της έκρηξης του Δεκέμβρη. Την οργή και τα αδιέξοδα.
Απρόσμενος και χρήσιμος σύμμαχος των εχθρών της εξέγερσης ήταν και το ΚΚΕ, που αρνήθηκε να μιλήσει για εξέγερση και «νέο υποκείμενο αγώνα». Μίλησε για σωματέμπορούς και έμπορους ναρκωτικών που σπάνε και στοχοποίησε την ριζοσπαστική αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ ως ύποπτο για σχέσεις με ανθρώπους του κοινού ποινικού δικαίου. Το ΚΚΕ επέλεξε στρατόπεδο, και χτύπησε την εξέγερση με πιο χυδαίο τρόπο ακόμα και από την ακροδεξιά. Δεν ντράπηκε να δημοσιεύσει στον Ριζοσπάστη κείμενο που υπερασπίζεται τον δολοφόνο Κορκονέα.
Ο Δεκέμβρης συνεχίζει να φοβίζει γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι το ποτήρι παραμένει γεμάτο.
Η ανασφάλιστη κακοπληρωμένη εργασία, όχι μόνο για τους νέους, δεν αποτελεί πια εξαίρεση. Η ανεργία αγγίζει το 15%. Το σχολείο συνεχίζει να είναι ένα εξεταστικό κάτεργο που τιμωρεί τους «κακούς» μαθητές για αυτά που το ίδιο απέτυχε να τους δώσει. Οι πανεπιστημιακές σχολές μετατρέπονται σε αυταρχικά κέντρα κατάρτισης, που προσφέρουν την προοπτική της δια βίου περιπλάνησης στην εργασιακή ζούγκλα. Ο φυσικός πλούτος συνεχίζει να λεηλατείται και να αντιμετωπίζεται ως άλλη μια ευκαιρία για την στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Τις μέρες του Δεκέμβρη τα ξένα μέσα ενημέρωσης μιλούσανε για την πρώτη εξέγερση μέσα στην οικονομική κρίση. Μία καπιταλιστική κρίση που ήρθε και διέλυσε με τον πιο απόλυτο τρόπο όλα τα δόγματα για την λειτουργία της αγοράς την ανωτερότητα της, την δυνατότητας της να αυτορυθμίζεται και να προάγει το συνολικό καλό. Το ποιος θα πληρώσει την κρίση είναι σήμερα ένα χρόνο μετά την εξέγερση το μεγάλο στοίχημα για την νεολαία και τον κόσμο της εργασίας. Ένα στοίχημα ακόμη ανοιχτό.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη δείξει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν σκοπεύει να παρεκκλίνει από το δικό της νεοφιλελεύθερο παρελθόν και την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η κεντρική τράπεζα έχουν δείξει ξεκάθαρα ότι όταν μιλάνε για διέξοδο από την κρίση αναφέρονται στην δυνατότητα των επιχειρήσεων και των τραπεζών να επανακτήσουν την κερδοφορία τους, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται την ισοπέδωση της κοινωνίας.
Ένα χρόνο μετά το ποτήρι είναι ακόμη γεμάτο. Γιατί οι αγώνες για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, την εργασία, την εκπαίδευση, το περιβάλλον, την αξιοπρέπεια είναι για άλλη μια φορά μοναδική διέξοδος για όλους και όλες μας.
Τα θέλουμε όλα πίσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου