Μέτωπο Αριστεράς, τώρα

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΟΥΤΣΗ

Είναι προφανής η μετάλλαξη της τρέχουσας κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ σε «εθνοσωτήρια» διακυβέρνηση αυταρχικού τύπου πέραν των συνταγματικών ορίων. Καθώς ο στόχος να οδηγηθεί η κυβέρνηση σε εκλογές πριν από τη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου δεν επετεύχθη, καθίσταται επιτακτική για τις δυνάμεις της αριστεράς τόσο η σε βάθος ανάλυση των νέων δεδομένων, με κυριότερο αυτό της ορμητικής εισόδου και της σταδιακής ριζοσπαστικοποίησης μεγάλου τμήματος της κοινωνίας μέσω του κινήματος των πλατειών σε όλη την Ελλάδα, όσο -σε σχέση μάλιστα με τον παραπάνω παράγοντα- η ανασύνθεση της στρατηγικής «απάντησης» των κοινωνικών δυνάμεων της εργασίας και των πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς στη νέα φάση.

Η κοινωνία έχει αφυπνιστεί και αυτό το νέο στοιχείο στις εξελίξεις διαμορφώνει ποιοτικά χαρακτηριστικά με θετικό πρόσημο στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μέσα στη σκληρή επίθεση που έχει εξαπολυθεί στο όνομα -και με τη διλημματική επίκληση- της ενδεχόμενης χρεωκοπίας της χώρας. Η κοινωνία, όλο και μεγαλύτερο μέρος της, εξωθείται σε φτωχοποίηση, ενώ ταυτόχρονα της αρνούνται το ελάχιστο μιας προσδοκίας για την οικονομική ανάταξη και την επανάκτηση κοινωνικών κατακτήσεων.

Την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου ακολουθούν ως λαίλαπα οι συντηρητικές αλλαγές για τα πανεπιστήμια, η επιβολή των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, το νέο οριζόντιο κούρεμα μισθών μέσω του ενιαίου μισθολογίου, η συρρίκνωση στον χώρο της δημόσιας υγείας, η νέα εγκληματική «περιβαλλοντική» πολιτική, η συμφωνία των δυνάμεων του μπλοκ της συναίνεσης για την έξαρση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής, όλα αυτά που τυπικά είναι έξω και επιπλέον των δεσμεύσεων που περιέχει το Μεσοπρόθεσμο, αλλά προφανώς υλοποιούν την ουσία του.

Ο αυτονόητος στόχος για να μην περάσουν αυτές οι πολιτικές και για να αποκρουστούν οι συνέπειες όσων ήδη εφαρμόζονται επί ενάμιση χρόνο επιβάλλει στο σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς, με όλες τις αποχρώσεις και τις διαδρομές τους, τις δυνάμεις της οικολογίας, των ευαίσθητων κινητοποιημένων πολιτών, σε όλους ατομικά ή και μετέχοντες σε μικρά συλλογικά μορφώματα που αποδεσμεύονται από τις αυταπάτες και τις πολύχρονες εξαρτήσεις που τους εγκλώβιζαν στις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, να συντονίσουν και να δράσουν αποτελεσματικά στο μέτωπο των κοινωνικών αγώνων για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Οι αγκυλώσεις πρέπει να υποχωρήσουν, η ανάληψη της ιστορικής ευθύνης δεν αφορά μόνο την ηγεσία του ΚΚΕ που ρητά έχει εναντιωθεί στην πρόσκληση για τη διαμόρφωση μετώπου της αριστεράς, αλλά αφορά και αρκετούς άλλους, στελέχη ή συλλογικές ηγεσίες, που επικαλούνται μέχρι τώρα προσχηματικά την ανάγκη για ενωτική δράση.

Η αριστερά δεν είναι, ακόμη, για τους περισσότερους στο κάδρο της συνευθύνης του χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος και των υπόλογων για διαπλοκή και για τις αντικοινωνικές πολιτικές. Η απολίτικη ρητορεία που συμψηφίζει και ισοπεδώνει τις δυνάμεις του ευρύτερου αριστερού τόξου που προαναφέραμε στον πολτό της γενικευμένης πολιτικής χρεωκοπίας, πέραν του ότι είναι λάθος ως ανάλυση, επιπλέον βοηθάει τις κυρίαρχες δυνάμεις του αστικού συστήματος, αφαιρεί την ελπίδα της εναλλακτικής πρότασης και της αντίστασης. Αποδυναμώνει ακόμα και την απολύτως αναγκαία αυστηρή κριτική προς τις δυνάμεις της αριστεράς και τη συνακόλουθη πίεση για ενωτικές δράσεις και για τη σύμπτυξη αριστερού αντιμνημονιακού μετώπου.

Η ίδια η ζωή, μέσα από τις πολύμηνες ταξικές και τις εγκάρσιες σκληρές κοινωνικές συγκρούσεις στο έδαφος της κρίσης, έφερε, ως ωρίμανση ενός υπόγειου, στην αρχή, ρεύματος κοινωνικής αφύπνισης και απαίτησης για ενεργό συμμετοχή και για την ανατροπή της κατεύθυνσης που έχουν πάρει οι εξελίξεις, κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες. Διεργασίες που όχι μόνο επηρέασαν και επηρεάζουν το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, αλλά επιδρούν και στο διεθνές, το ευρωπαϊκό, επίπεδο σε όλα τα επίπεδα, από αυτό της λαϊκής εγρήγορσης και κινητοποίησης σε εθνική κλίμακα με διεθνή συντονισμό και αλληλεγγύη μέχρι και το επίπεδο των πιο σκληρών και άτεγκτων νεοφιλελεύθερων ελίτ που καθοδηγούν μέσα από τα όργανα της Ε.Ε. των πόλεμο εναντίον των δυνάμεων της εργασίας.

Η δυναμική αυτή έχει γονιμοποιήσει και σφραγίσει τις εξελίξεις, δεν έχει ηττηθεί μέσα από τη διαδικασία της ψήφισης στη Βουλή του Μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου. Είναι φανερό, όμως, ότι αποτελεί επιτακτική ανάγκη ή έγκαιρη, η άμεση ει δυνατόν, από κοινού συμφωνημένη δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς για να αποκτήσει αυτή η νέα κοινωνική πραγματικότητα έναν ορίζοντα ελπίδας και νίκης, να συναντηθεί και να ενεργοποιήσει δυνάμεις που αναζητούν, μέσα από δικούς τους δρόμους, μια νέα ή μια πρώτη πολιτική στράτευση για την υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων, των λαϊκών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων.

Αν οι δυνάμεις της αριστεράς δεν ανταποκριθούν, με τον δικό τους τρόπο και κρατώντας κάθε μια τα στοιχεία της ταυτότητας, της ιστορικότητας και των ιδεολογικών συντεταγμένων που έχουν επιλέξει, σ' αυτή την ιστορική ανάγκη συμπαράταξης και συστράτευσης στο πολιτικό επίπεδο με ταυτόχρονη ενθάρρυνση των συγκλίσεων στους κοινωνικούς αγώνες, αν -παρ' ελπίδα- κυριαρχήσουν και στη νέα φάση μονοδιάστατες εμμονές περί στρατηγικής υπεροχής σε ζητήματα διεθνών αναφορών με ταυτόχρονη απαξίωση της ενότητας ως «αυταξίας» στην παρούσα φάση, τότε μπορεί να μπούμε σε μία περίοδο άκρως αρνητική για τις δυνάμεις που σήμερα κινητοποιούνται.

Να μην αφήσουμε, όμως, και εκτός των άλλων, να περάσει η προφανής άγρια στοχοποίηση της αριστεράς και όσων σήμερα κινητοποιούνται από το εθνοσωτήριο κυβερνητικό μπλοκ με τις παραφυάδες του. Να μην επιτρέψουμε σε μια νέα εποχή πατριδοκαπηλίας και εθνικοφροσύνης να ανακαλύψει τον «εσωτερικό εχθρό» για να περάσει στο κοινωνικό σώμα ως δίλημμα και ως πρόταγμα αυτό που σήμερα το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και οι διεθνείς εταίροι του οικονομικού - πολιτικού ελέγχου θεωρούν και πλασάρουν ως «εθνικό», δηλαδή την αποπληρωμή του χρέους, σε αντιδιαστολή με οτιδήποτε αφορά τη ζωή και το μέλλον των εργαζόμενων, των νέων, των γυναικών, των μεταναστών που συμβιώνουμε σ' αυτή τη χώρα.