Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Επαναγορά ομολόγων: λύση στο πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου χρέους;

Πρόκειται για μια ευρωπαϊκή εκδοχή διαχείρισης του χρέους που έχει τη βάση της στο υπερσυντηρητικό «Σχέδιο Πόλσον», το οποίο είχε εκπονήσει τον Σεπτέμβριο 2008 η αλήστου μνήμης κυβέρνηση Μπους


Toυ Γιάννη Μηλιού

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα οικονομικά επιτελεία της ΕΕ επεξεργάζονται ένα σχέδιο «διεξόδου» από την κρίση χρέους της Ευρωζώνης, στο πλαίσιο του οποίου η Ελλάδα θα δανειοδοτηθεί από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας με σκοπό να «επαναγοράσει» (προεξοφλήσει) το δημόσιο χρέος της, που με μορφή ομολόγων κατέχουν σήμερα θεσμικοί επενδυτές. Η τιμή επαναγοράς των ομολόγων θα είναι μικρότερη από την ονομαστική, όμως όχι απαραίτητα εκείνη στην οποία διαπραγματεύονται τα ομόλογα αυτά στη δευτερογενή αγορά, ώστε να μη ζημιωθούν «υπερβολικά» οι «θεσμικοί επενδυτές» (οι χρηματοπιστωτικές αγορές). Προϋπόθεση για τη δανειοδότηση από το Ταμείο θα είναι ένα αυστηρό δημοσιονομικό πρόγραμμα λιτότητας.

Πρόκειται για μια ευρωπαϊκή εκδοχή διαχείρισης του χρέους που έχει τη βάση της στο υπερσυντηρητικό «Σχέδιο Πόλσον», το οποίο είχε εκπονήσει τον Σεπτέμβριο 2008 η αλήστου μνήμης κυβέρνηση Μπους στις ΗΠΑ.

Σε μια οικονομική συγκυρία βαθιάς κρίσης, στην οποία εδώ και μήνες ακόμα και οι πλέον «έγκυροι θεσμικοί επενδυτές», όπως η γερμανική Deutsche Bank (Global Markets Research 14/04/2010), εκτιμούν ότι μια διαγραφή του ελληνικού χρέους της τάξης του 50% είναι και αναγκαία και εφικτή, οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το δημόσιο χρέος, το οποίο δημιούργησαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους, ως εργαλείο πειθάρχησης των κοινωνιών και αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ του κεφαλαίου.

Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής, πρέπει να εντείνουμε τις πιέσεις για την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με όρους επωφελείς για την κοινωνία και τους εργαζόμενους, για τον απευθείας δανεισμό των χωρών από την ΕΚΤ, για την επανίδρυση της ΕΕ και για μιαν άλλη Ευρώπη των λαών - όχι των αγορών.