Από τις τελευταίες εξελίξεις στην οικονομία γίνεται απόλυτα κατανοητό ότι πολλές δυνάμεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο επιχειρούν, μέσω της τρομοκράτησης των εργαζομένων, να καταστήσουν την κρίση ως μια ιδανική ευκαιρία για μόνιμου χαρακτήρα αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, για να τροποποιήσουν σε βάρος των εργαζομένων τους όρους κοινωνικής και πολιτικής πάλης και για να ανακτήσουν την ιδεολογική ηγεμονία εκείνες οι δυνάμεις και οι πολιτικές τους που μας έφεραν σε αυτή τη μεγάλη οικονομική κρίση.
Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμος και χρήσιμος ο ρόλος της αριστεράς, η οποία πρέπει να αποκαλύψει τη συμπαιγνία που εκτυλίσσεται, να καταγγείλει την ουσία της πολιτικής που ασκείται και να προβάλλει τη δική της εναλλακτική λύση. Είναι κατανοητό, στο στενό ακροατήριο της αριστεράς, ότι αυτή είναι μια κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και ότι απαιτούνται ριζικοί μετασχηματισμοί με ορίζοντα τον σοσιαλισμό. Ο κόσμος της εργασίας όμως στην πλειοψηφία του δεν έχει πεισθεί από την δική μας εκδοχή και γι’ αυτό χρειάζεται η ένταση της ιδεολογικής μας αντιπαράθεσης, σε συνδυασμό με την πάλη για άμεσες αλλαγές που θα βελτιώνουν τη ζωή του.
Όλες οι αναφορές και πολιτικές συμπεριφορές της κυβέρνησης επικεντρώνονται στο θέμα του ελλείμματος και του χρέους, τα οποία είναι ιδιαίτερα υψηλά και εντείνουν το πρόβλημα της αναχρηματοδότησής τους στην παρούσα φάση, όσο και της προοπτικής της μείωσής τους. Η κατάσταση οξύνεται περισσότερο από τις παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θέτει εκβιαστικά ένα εξαιρετικά σφικτό χρονοδιάγραμμα μείωσης του ελλείμματος στα τρία χρόνια, ενώ ταυτόχρονα όχι μόνο δεν δίνει καμία βοήθεια στη χώρα μας για την κάλυψη των δανειακών αναγκών της, αλλά αντιθέτως την «βγάζει στην σέντρα» επιδεικνύοντάς την ως το κακό παράδειγμα, με συνέπεια να διευκολύνεται η κερδοσκοπική επίθεση. Η κυβέρνηση φυσικά δεν είχε κάποιο φιλολαϊκό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Αντίθετα είχε ένα πρόγραμμα αντεργατικό , αλλά στην πορεία, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων και τις όποιες περιορισμένες προεκλογικές δεσμεύσεις της που την διαφοροποιούσαν από την Ν.Δ., κατέληξε τελικά σε ένα πρόγραμμα σταθερότητας που είναι χειρότερο και από αυτά που έλεγε και έπραξε η Νέα Δημοκρατία. Ένα πρόγραμμα που ισοπεδώνει την κοινωνία.
Ένα πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε είναι μήπως αυτά που κάνει είναι μια αναγκαστική -εκ των πραγμάτων- πολιτική που συνιστά εν τέλει μονόδρομο.
Αν κάποιος θεωρήσει ως δεδομένα τα χρονοδιαγράμματα που τίθενται, τότε λίγο ως πολύ θα έπρεπε να εφαρμόζει παρόμοιες πολιτικές. Όμως παρόλα αυτά ένα σχετικά αυτόνομο πεδίο εσωτερικής πολιτικής υπάρχει. Για παράδειγμα θα μπορούσε η κυβέρνηση να συμπιέσει τα κέρδη και τις μεγάλες περιουσίες και όχι να αποδεκατίζει τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Παράλληλα όμως υπάρχει και το έδαφος των ευρωπαϊκών παρεμβάσεων το οποίο, η κυβέρνηση δεν το «περπάτησε» καθόλου, αφού δεν διαπραγματεύτηκε ούτε ένα μεγαλύτερο χρονοδιάγραμμα ούτε επικαλέστηκε την ανάγκη μιας αλληλέγγυας στάσης της Ε.Ε. και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Από ό,τι δείχνουν τα πράγματα, η κυβέρνηση υποτάχθηκε χωρίς αντίλογο, ενώ αξιοποίησε την ευρωπαϊκή πίεση και μάλιστα χρωμάτισε η ίδια με τα πιο μελανά χρώματα την κατάσταση της οικονομίας, με στόχο να δικαιολογήσει την εφαρμοζόμενη πολιτική της. Όμως στην παγίδα αυτή έπεσε μέσα και η ίδια και η χώρα, με συνέπεια να εμφανίζονται τα σημερινά αδιέξοδα.
Το δεύτερο ερώτημα είναι αν υπάρχει εναλλακτική λύση που θα μπορούσε να προτείνει η αριστερά. Στις προεκλογικές προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένα συνεκτικό πλαίσιο προτάσεων που απαντά στο πρόβλημα συνολικά της οικονομίας σε εθνικό και ευρωπαϊκό πλαίσιο. Από αυτό μπορούν να εξαχθούν και πιο συγκεκριμένες θέσεις για την συγκυρία, βοηθώντας έτσι και τους πολίτες να «κρατηθούν» από κάτι διαφορετικό και χειροπιαστό ως εναλλακτική λύση. Το πιο σημαντικό είναι να κατανοηθεί ότι η διαφορά μας αφορά και τους στόχους και τα εργαλεία και τις πολιτικές. Για μας δεν υπάρχει στρατηγική εξόδου από την κρίση ακόμη και αν μειώσουμε το έλλειμμα και το χρέος όταν η κοινωνία και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι βγουν από την κρίση σε «κωματώδη» κατάσταση.
Γι' αυτό επιμένουμε σε επαναπροσδιορισμό και νέα ιεράρχηση των στόχων θέτοντας ως κύριους στόχους την μείωση της ανεργίας, την αναδιανομή εισοδημάτων και τον δραστικό περιορισμό των ανισοτήτων, την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, θέτοντας δηλαδή ως κριτήριο κίνησης της οικονομίας την κάλυψη των αναγκών του κόσμου της εργασίας. Αυτό προϋποθέτει ένα διαφορετικό πρότυπο παραγωγικής ανάπτυξης με ενισχυμένο τον ρόλο ενός σύγχρονου δημόσιου και κοινωνικού τομέα με χτύπημα της παραοικονομίας. Έτσι θα δημιουργηθούν, μαζί με την αναδιανομή μέσω της φορολογίας, νέοι πόροι ώστε να μειωθεί στην πορεία (7-10 χρόνια) και το έλλειμμα και το χρέος.
Του Αλέκου Καλύβη Μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ και της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου