Κάθε πέρσι και καλύτερα φαίνεται πως είναι για τις φοιτητικές εκλογές. Το ραντεβού είναι σε τρεις μέρες, την Τετάρτη, λίγοι όμως είναι εκείνοι που το έχουν πάρει “μυρωδιά”, ακόμη και μέσα στους συλλόγους. Οι εκτιμήσεις των παρατάξεων λένε πως η συμμετοχή θα ακολουθήσει την καθοδική πορεία των τελευταίων ετών, σε μια περίοδο που “παίζονται” πολλά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ίσως ακόμη και η ίδια η ύπαρξή της. Δεν είναι τυχαίο: Στον φοιτητικό κόσμο αποτυπώνεται με τον “καλύτερο” ίσως τρόπο η τάση αποχής από την πολιτική, εκδηλώνεται η απουσία πολιτικής ελπίδας, ίσως και η αδιαφορία για διαδικασίες που κάποιοι επέλεξαν συνειδητά να εκφυλίσουν. Σε ένα πλαίσιο γενικής αμηχανίας, οι αριστερές παρατάξεις επιμένουν να επαναφέρουν την πολιτική συζήτηση και ζύμωση, να διατηρούν τα πανεπιστήμια χώρους ανοιχτούς στη διαφορετική σκέψη, την πολιτική, τη σύγκρουση επιχειρημάτων.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι, κι ας φανεί ότι “ευλογάμε τα γένια μας”, η Αριστερή Ενότητα ήταν η μόνη που πραγματοποίησε θεματικές εκδηλώσεις σε όλες τις σχολές, ανοίγοντας τα ζητήματα που αφορούν στο μέλλον των φοιτητών και της ίδιας της Παιδείας, επιχειρώντας να συνδέσει το γενικό με το ειδικό, το Μνημόνιο με το σάρωμα των δικαιωμάτων των φοιτητών και την επιχείρηση διάλυσης του πανεπιστημίου.
Ας κάνουμε όμως μια βόλτα και στα άλλα “τραπεζάκια”
Η “πρώτη και καλύτερη” ΔΑΠ είναι η “πρώτη και καλύτερη” δύναμη αμηχανίας: Καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς παρακολουθούσε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να προχωρά σε μια απορρύθμιση που ούτε κι η ίδια δεν είχε τολμήσει να διεκδικήσει! Έτσι συνέχισε σταθερά την παρέμβασή της με όρους πάρτι και δημοσίων σχέσεων, επιχειρώντας παράλληλα μια, έστω και συγκρατημένη, στροφή στον πολιτικό λόγο με πιο επιθετική γραμμή. Υιοθέτησε τις θέσεις της ΟΝΝΕΔ, όπως περιγράφονται στο σχέδιο “Παιδεία 2020”, προτείνοντας την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, την κατάργηση των συλλογικών διαδικασιών, την κατάργηση του ασύλου και της ΕΦΕΕ, τη διεξαγωγή εκλογών ανά 2 χρόνια κ.ο.κ. Η εκτίμηση είναι πως η υποχώρηση των δυνάμεών της, των τελευταίων ετών, θα συνεχιστεί και φέτος.
Η ΠΑΣΠ, από τη μεριά της, έχει επανέλθει για τα καλά πια στα φοιτητικά πράγματα, ανταγωνιζόμενη ευθέως τη ΔΑΠ σε πάρτι, σημειώσεις, αλλά και στην υιοθέτηση νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Πιο κομψά, όπως πάντα, και χωρίς να ακολουθεί ενιαίο λόγο σε όλες τις σχολές, όπως πάντα, η ΠΑΣΠ επιβεβαιώνει, σε συνθήκες σκληρής επίθεσης στα πανεπιστήμια, τον ρόλο της ως βραχίονα του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ στις σχολές. Έχει υπερασπιστεί όλες τις επιλογές της Α. Διαμαντοπούλου, ακόμη και την περιστολή συγγραμμάτων - το σημείο που μέχρι κι η ΔΑΠ είχε διαφωνήσει με την κυβέρνηση της Ν.Δ.
Σε μεταβατική φάση βρίσκεται η ΚΝΕ, που εδώ και δύο χρόνια έχει επιλέξει να διαλύσει την Πανσπουδαστική Κ.Σ., επιχειρώντας να στήσει το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, μια δομή αντίστοιχη με το ΠΑΜΕ. Όλη τη χρονιά δεν συμμετείχε στις διαδικασίες των συλλόγων, τις γενικές συνελεύσεις και τα Διοικητικά Συμβούλια, καταγγέλλοντάς τες ως εκφυλισμένες. Δεν πήρε μέρος ούτε στην απερχόμενη ΕΦΕΕ κι έτσι δεν έχει υπογράψει τη συμφωνία για την ημερομηνία των εκλογών, αποφάσισε όμως να συμμετέχει και τις τελευταίες δύο εβδομάδες επανεμφάνισε την ΠΚΣ. Η συγκρατημένη πτωτική τάση που παρουσιάζει από το κίνημα για το άρθρο 16 κι έπειτα, με δεδομένη και την απουσία της από την καθημερινότητα των συλλόγων, θα συνεχιστεί.
Η ΕΑΑΚ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) φαίνεται να αλλάζει τον χαρακτήρα της παρέμβασής της: Αποτέλεσμα ίσως και της ενίσχυσης της νεολαίας του ΝΑΡ (νΚΑ) στο εσωτερικό των σχημάτων, καθ' όλη τη χρονιά "σηκώνει" τα ζητήματα της κρίσης, περιορίζοντας εν πολλοίς τον λόγο της στο αίτημα διαγραφής του χρέους. Η παράταξη πάντως της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν έχει ενιαία γραμμή παρέμβασης στους συλλόγους, ενώ φαίνεται πως το αντικομματικό αίσθημα της περιόδου την ευνοεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου