Και λίγοι είναι πραγματικά σε θέση να το πουν αυτό με τόση βεβαιότητα όσο η Dilek Koc... Γεννημένη στην Αττάλεια και απόφοιτος της αρχιτεκτονικής σχολής του Πολυτεχνείου της Κωνσταντινούπολης ανακάλυψε κατά τη διάρκεια των σπουδών της την κλίση της στην παραδοσιακή μουσική και δεν άργησε να μετατρέψει το μεράκι και χόμπι σε επάγγελμα. Από το 1999 ζει μόνιμα και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη και με αυτή την αφορμή έκανε και μαθήματα βυζαντινής μουσικής.
Η πορεία της στη χώρα μας πλέον ξεκίνησε με το συγκρότημα Καφέ Αμάν και συνεχίστηκε με εκλεκτές συνεργασίες (Μίμης Πλέσσας, Ευανθία Ρεμπούτσικα και Χρόνης Αηδονίδης για να αναφέρουμε μερικές μόνον από αυτές). Ο δεύτερος προσωπικός της δίσκος «Sevdalim Aman», που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, είναι όμως η πρώτη της αποφασιστική προσπάθεια, μόνο με τις δικές της πια δυνάμεις. Σε αυτόν ερμηνεύει γνωστά στην πλειονότητά τους και αγαπημένα τραγούδια, παραδοσιακά μα και λαϊκά, τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Τουρκία, δίνοντας ανάγλυφα με τη θαυμάσια φωνή της αυτό που αισθάνεται, μα και τελικά είναι: ένας άνθρωπος που η ζωή και η ψυχή του βρίσκονται εξίσου στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Και από την οπτική γωνία ενός τέτοιου μας μίλησε...
* Κατοικώντας πλέον αρκετά χρόνια στην Ελλάδα ποιες θα έλεγες τελικά ότι είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες; Όσο κι αν ξέρω ότι είναι δύσκολη ερώτηση… προτιμάς μία από τις δύο και, αν ναι, γιατί;
Θα έλεγα ότι και οι δυο χώρες έχουν μεταξύ τους αρκετές ομοιότητες και αρκετές διαφορές... εξάλλου οι ομοιότητες και οι διαφορές υπάρχουν και μεταξύ ανθρώπων που ανήκουν στον ίδιο λαό. Αλλά σε γενικές γραμμές η μουσική, η κουζίνα, αλλά ακόμα και η συμπεριφορά μοιάζουν μεταξύ τους. Ευνόητο, αφού οι δύο λαοί έχουν ζήσει μαζί αιώνες σε διάφορες περιοχές στη Μικρά Ασία, την Καππαδοκία και γενικότερα στα Βαλκάνια και έχουν μοιραστεί την ίδια μοίρα μα και τον ίδιο πολιτισμό, δίνοντας και παίρνοντας ο ένας από τον άλλον.
Εγώ νιώθω ότι έχω δυο πατρίδες διότι μοιράζω τη ζωή μου και την αγάπη μου ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Στην Ελλάδα δημιούργησα το μουσικό μου ταξίδι, τους δικούς μου ανθρώπους και την οικογένειά μου. Η Ελλάδα είναι μια πλευρά μου, αλλά η άλλη βρίσκεται στη Τουρκία, όπου είναι όλα αυτά που δημιούργησαν αυτό που είμαι εγώ. Οι γονείς μου, τα αδέρφια μου, το χωριό όπου πήγαινα κάθε χρόνο και μάζευα σταφύλια, οι μυρωδιές από τα παιδικά μου χρονιά είναι εκεί.
* Πόσο αισθάνεσαι πια τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, τόσο ως άνθρωπος και πολίτης μα και όσον αφορά τη δουλειά σου;
Με τους Έλληνες είχα πάντα, ακόμα και από τα παιδικά μου χρόνια, καλή σχέση. Ας πω μόνον ότι ο πατέρας μου είχε δώσει σε εμένα και τα αδέλφια μου να διαβάσουμε το βιβλίο «Ματωμένα Χώματα» όταν ήμουν στο γυμνάσιο... Όταν ήρθα να ζήσω εδώ, ένιωθα ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι δικοί μου και κουβαλάνε κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από εμένα. Μέσω της μουσικής γίνεται πιο δυνατή η σχέση μου με την κοινωνία, διότι τα ακούσματά μας μοιάζουν και τα τουρκικά τραγούδια γενικά αρέσουν στους Έλληνες. Αλλά έχω ιδιαίτερη σχέση με τους Έλληνες που έχουν καταγωγή από Μικρασία, Καππαδοκία και Πόντο. Αυτοί νιώθουν μεγαλύτερη συγκίνηση όταν ακούν τα τραγούδια αυτά που έχουν φέρει ως πρόσφυγες οι πρόγονοί τους.
* Πόσο κοντά και πόσο μακριά είναι η ελληνική και η τουρκική παραδοσιακή μουσική; Σου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να προσαρμοστείς στην ερμηνεία της πρώτης όταν ξεκινούσες, πέρα φυσικά από το θέμα της γλώσσας;
Βρίσκω πολύ κοντινές την τουρκική και την ελληνική παραδοσιακή μουσική όσον αφορά τη δομή, τους μουσικούς δρόμους και τους ρυθμούς τους. Η ελληνική παραδοσιακή μουσική ανήκει στη γενικότερη παράδοση της ανατολικής Μεσογείου μα και σε εκείνη των Βαλκανίων, στην οποία ανήκει και η τουρκική. Δηλαδή από την Ελλάδα μέχρι πάνω - κάτω την Περσία έχουμε όλοι τα ίδια ακούσματα! Αλλά οι Τούρκοι και οι Έλληνες, που ζούσαν μαζί επί αιώνες, έχουν δημιουργήσει μια κοινή παράδοση στη μουσική. Υπάρχουν πολλά τραγούδια που υπάρχουν σε δύο εκδοχές, με ελληνικό και τουρκικό στίχο. Αυτό που έκανα στο «Sevdalim Aman» ήταν να τραγουδήσω τραγούδια κοινά, τέτοια δηλαδή που αγαπήθηκαν και από τους δυο λαούς. Από την άλλη ήταν ομολογουμένως λίγο δύσκολο να μπω στο κλίμα και την προφορά της γλώσσας... αλλά μόνο στην αρχή.
* Θεωρείς ότι αυτός ο δίσκος είναι το αληθινό ξεκίνημα της προσωπικής σου διαδρομής; Ξέχωρα από αυτό, ήταν ιδιαίτερα σημαντικός για εσένα;
Για εμένα το πιο δυνατό ξεκίνημα ήταν η συμμετοχή μου στο soundtrack του «Πολίτικη Κουζίνα», όπου τραγούδησα το «Βaharat, Tarcin Ve Buse» επάνω στην καταπληκτική μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Αυτό ήταν που μου έδωσε δύναμη να κάνω τον πρώτο μου δίσκο «Karsi» με τραγούδια από την κοινή παράδοση των Ελλήνων και των Τούρκων της Μικράς Ασίας. Αλλά και ο καινούργιος δίσκος είναι ιδιαίτερα σημαντικός για εμένα πρώτον γιατί έγινε μια πολύ καλή δουλειά και δεύτερον γιατί τραγουδάμε μαζί με τη Γλυκερία σε τέσσερα τραγούδια. Ευχαριστώ πολύ τη Γλυκερία που δέχτηκε με τόση αγάπη και θετική διάθεση αυτή τ συνεργασία. Τη θεωρώ μια εξαιρετική τραγουδίστρια με πάρα πολλές δυνατότητες.
* Ποιες είναι οι επιδιώξεις αλλά και οι φιλοδοξίες σου για τη συνέχεια; Βλέπεις να κάνεις μια καριέρα όπως οποιαδήποτε Ελληνίδα τραγουδίστρια ή επιθυμείς να έχεις μιαν άλλη, διαφορετική εξέλιξη;
Αυτό που θέλω είναι να δημιουργώ, να κάνω πράγματα με νόημα, τα οποία να έχουν αξία για εμένα και μέσα από αυτά να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Αν τώρα αυτό φέρει την επιτυχία, θα είναι βέβαια καλοδεχούμενη αλλά δεν θα την επιδιώξω με κάθε τίμημα.
* Σου προσέφεραν κάτι όσον αφορά την ενασχόλησή σου με τη μουσική οι σπουδές αρχιτεκτονικής ή είναι κάτι που απλά το έκανες κάποια στιγμή και το έχεις πια αφήσει πίσω σου;
Πιστεύω ότι οι σπουδές μου στην αρχιτεκτονική δεν πήγαν χαμένες. Μια πλευρά της αρχιτεκτονικής ανήκει στην τέχνη, ό,τι δηλαδή είναι και η μουσική. Επίσης γενικά οι σπουδές στην αρχιτεκτονική σού ανοίγουν ένα μεγάλο παράθυρο, το οποίο σου επιτρέπει να βλέπεις ευρύτερα τα πράγματα και σε κάνουν να παρατηρείς τα πάντα γύρω σου. Και αυτά δεν είναι απαραίτητα στοιχεία για να κάνεις και μουσική;
* Πιστεύεις ότι η μουσική και γενικά ο πολιτισμός μπορούν να γεφυρώσουν ή ακόμα και να εκμηδενίσουν ίσως τις υποτιθέμενα προαιώνιες διαφορές, πολιτικές και άλλες, οι οποίες υπάρχουν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία;
Μέσα από τη μουσική και τον πολιτισμό οι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτά που ενώνουν τους Τούρκους και τους Έλληνες είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν, αλλά και ότι αυτά που τους χωρίζουν δεν είναι σημαντικά. Άρα οι διαφορές, ακόμα και αν δεν εκμηδενιστούν (γιατί είναι δύο διαφορετικοί λαοί, ας μην το λησμονούμε αυτό), δεν θα λαμβάνονται πια υπόψη.
* Και τα άμεσα σχέδια σου;
Να επικεντρωθώ σε αυτή τη δουλειά με εμφανίσεις, συναυλίες, γενικότερα να παρουσιάσω τα τραγούδια. Αλλά ήδη έχω ξεκινήσει και την προετοιμασία για το επόμενο δισκογραφικό μου βήμα, το οποίο θα είναι διαφορετικό από όσα έχω κάνει έως τώρα.
Κρίνοντας όμως ακριβώς από αυτά θα αναμένουμε και τη συνέχεια με πολύ ενδιαφέρον...
avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου