Η έκταση της διαδήλωσης της Τετάρτης μπορεί να δυσκολέψει το έργο του Γιώργου Παπανδρέου, του οποίου το πρόγραμμα λιτότητας των 30 δισ. ευρώ αναμενόταν να ψηφιστεί από την ελληνική Βουλή. Αλλά ο θάνατος των τριών υπαλλήλων μιας τράπεζας που κάηκαν ζωντανοί από ορισμένους διαδηλωτές άλλαξε τα δεδομένα.
Αυτή “η βίαιη φονική πράξη”, την οποία κατήγγειλε άμεσα ο πρωθυπουργός ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων (στα ελληνικά στο κείμενο), απέκρυψε κατά κάποιον τρόπο την εντυπωσιακή διαδήλωση ενός πλήθους που καταρχήν ήταν οργισμένο ενάντια σε μια πολιτική τάξη που οδήγησε τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας.
“Να πού οδηγεί η χωρίς όρια βία” τόνισε ο Παπανδρέου, που αρνήθηκε να κάνει πίσω στην πίεση από τον δρόμο, για τον οποίο θεωρεί ότι έχει χάσει την αξιοπιστία του καθώς συγχέει πλέον “διαμαρτυρία και φόνο”. Υπενθύμισε ενώπιον των βουλευτών ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε “κατάσταση εθνικής εκτάκτου ανάγκης” μπροστά στον κίνδυνο χρεωκοπίας, της οποίας τα βασικά θύματα δεν θα ήσαν οι “πλούσιοι” αλλά “οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι”.
Ωστόσο, σε αντίθεση με την Πορτογαλία, όπου η αντιπολίτευση αποφάσισε να στηρίξει το πρόγραμμα λιτότητας της σοσιαλιστικής κυβέρνησης, η Ελλάδα επιδεικνύει τις διαιρέσεις της στους δρόμους αλλά και στη Βουλή. Έτσι η δεξιά αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία ωστόσο ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κρίση, ανακοίνωσε ότι θα ψηφίσει κατά των μέτρων λιτότητας.
Ο Αντώνης Σαμαράς, ο νέος της αρχηγός ύστερα από την ήττα του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Οκτώβριο, προσπαθεί έτσι να ανακάμψει εκμεταλλευόμενος την αγανάκτηση των δημοσίων υπαλλήλων που είναι τα βασικά θύματα του προγράμματος λιτότητας. Πρέπει να πούμε ότι ο δημόσιος τομέας χρωστά πολλά στη Νέα Δημοκρατία, η οποία προχώρησε, για πελατειακούς λόγους, σε περίπου 100.000 προσλήψεις την περίοδο 2004 και 2009.
(...)
Σήμερα το μόνο θέμα που συζητείται από τους πάντες είναι αυτό της ικανότητας του ελληνικού κράτους, του οποίου οι αδυναμίες είναι γνωστές, να εφαρμόσει τα μέτρα αυτά λιτότητας. Βέβαια, όπως υπενθύμισε ο Χέρμαν βαν Ρομπόι, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η Ελλάδα έκανε ήδη παρεμφερείς προσπάθειες μεταξύ 1989 και 1994. Αλλά με τα συνδικάτα να βρίσκονται σε μεγάλο αναβρασμό και με μια αντιπολίτευση που αρνείται να πάρει μέρος στην εθνική ενότητα θα τα καταφέρει και αυτή τη φορά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου